Σύγχρονα θαύματα Αγίων της εκκλησίας μας

(Επιλογή από το βιβλίο του Σεβ. Μητροπολίτου Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου κ. Δημητρίου "Θαύματα Αγίων - Σημεία Θεού".

Θεραπεία καρκίνου με μεταστάσεις

Όλα ξεκίνησαν τον Μάρτιο του 2001, διηγείται ο Λάμπρος Θεοδωράκος, ετών 31, κάτοικος Βάθης N. Κιλκίς. Αναγκάστηκα να πω στους δικούς μου ότι διογκώθηκε ο ένας όρχις και υπέφερα. Μέχρι τότε δεν υπολόγιζα τον κίνδυνο, ντρεπόμουν και να το πω. Ξεκίνησε ένας Γολγοθάς για μένα.
Ήταν 7 Μαρτίου, όταν μου έκαναν εισαγωγή στην Ουρολογική Κλινική του Νοσοκομείου Κιλκίς, στο οποίο υπηρετεί και η αδελφή μου Βασιλική ως νοσηλεύτρια. Εξετάσεις αίματος, αξονικές, υπέρηχος έδειξαν κατά 90% ότι ήταν από τις πιο άσχημες μορφές καρκίνου του όρχεως. Οι γιατροί πρώτη φορά έβλεπαν τόσο διογκωμένο αδένα. Η χοριακή γοναδοτροπίνη, με φυσιολογικό ανώτατο όριο το 5, σε μένα ήταν 1502! Για να αποφευχθεί περαιτέρω επιδείνωση και με άλλες μεταστάσεις, έγινε αμέσως εγχείρηση στις 9 Μαρτίου, πρώτο χειρουργείο, με ολική ορχεκτομή του ενός όρχεως. Χειρουργός ο κ. Χασάκιολης.

Οι γονείς μου Δημήτριος και Ελευθερία, απλοί και πιστοί άνθρωποι, δεν απελπίστηκαν, σε αντίθεση με την αδελφή μου, που λόγω της ιδιότητας της και των συζητήσεων με τους γιατρούς καταλάβαινε τη σοβαρότητα της καταστάσεως.

Αμέσως μετά την εγχείρηση, η αδελφή μου μετέφερε το παρασκεύασμα στη Θεσσαλονίκη, στη γνωστή μας παθολογοανατόμο κ. Νικολαΐδου στο Νοσοκομείο “Παπανικολάου” για ιστολογική εξέταση. Στο σύντομο ταξίδι έκλαιγε και παρακαλούσε. Βλέπει ξαφνικά σαν όραμα μπροστά της μέσα σε μια λάμψη την εικόνα της μορφής του αγίου Ραφαήλ, αλλά αμέσως χάθηκε.

Το Σαββατοκύριακο 10­ και 11 Μαρτίου ήταν εφιαλτικό για κείνην, περιμένοντας τα αποτελέσματα. Εγώ υπέφερα φρικτά. Σταματούσαν οι πόνοι μόνο όταν καθόταν δίπλα μου η Βασιλική, μ έπιανε από το ένα χέρι, και από το άλλο κρατούσαμε σφικτά κι οι δύο από μια εικόνα των τριών αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, και παρακαλούσαμε· και μετά από λίγο πάλι με έπιαναν οι πόνοι! Κι αυτό, γιατί είχα την αρρώστια πολύ καιρό. Κι όπως μου εξήγησαν αργότερα, έκανε μετάσταση και είχα μυοσκελετικούς πόνους. Μεταστατικά παρουσίασα “μπλοκ λεμφαδένων” κοντά στο δεξιό νεφρό, άλλον έναν όγκο ψηλαφητό!

Τη Δευτέρα βγήκαν τα αποτελέσματα της ιστολογικής, ήταν σεμίνωμα, καρκίνος χημειο­ευαίσθητος (αντιμετωπίσιμος με χημειοθεραπεία) και απ αυτήν την άποψη όχι η χειρότερη μορφή καρκίνου.

Η κ. Νικολαΐδου συνεννοήθηκε με την Διευθύντρια Γ΄ Χημειοθεραπείας του “Θεαγενείου” Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης για να αρχίσω χημειοθεραπείες, τέλη Μαρτίου. Οι γιατροί πάντως έλεγαν, επειδή είχε περάσει πολύς καιρός, ότι ίσως να μην ενεργούσε η χημειοθεραπεία και να χρειαζόταν νέα επέμβαση, για να αφαιρεθεί και ο μεταστατικός όγκος.

Έκανα συνολικά πέντε "σχήματα" χημειοθεραπείας. Μετά από κάθε θεραπεία, πηγαίναμε εγώ, η μητέρα μου και η αδελφή μου στο Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στην Γρίβα της Γουμένισσας, και μάς διάβαζαν Ευχή υπέρ θεραπείας. Είχαν κρατήσει και το όνομά μου και με μνημόνευαν στις Λειτουργίες. Όταν πάλι πηγαίναμε οι τρεις για τη θεραπεία, ο πατέρας μου έβρισκε κάποιον συγχωριανό μας με αυτοκίνητο και πάντοτε ερχόταν στο Μοναστήρι εκείνος και διάβαζε Παράκληση για μένα. Συνέχεια προσευχόμασταν και κάθε μέρα που πήγαινε η αδελφή μου για το Νοσοκομείο περνούσε από το προσκυνητάρι έξω απ τη Μητρόπολη, άναβε κερί και παρακαλούσε.

Από τις χημειοθεραπείες έπεσαν τα μαλλιά μου, φορούσα καπέλο. Το Πάσχα ντράπηκα να πάω στην Εκκλησία, στα χάλια που ήμουν, έμεινα με τον πατέρα μου συντροφιά στο σπίτι. Στην Εκκλησία πήγαν η μητέρα και η αδελφή μου. Την ώρα που ψέλνει ο Ιερεύς το “Χριστός Ανέστη”, βλέπει η Βασιλική σε όραμα εμένα και τον πατέρα μου στο δωμάτιο να μάς φωτίζει από πάνω ένα φως και ψηλά μέσα στο φως τον άγιο Ραφαήλ. Πήρε πολύ κουράγιο απ αυτό που είδε, διότι ήταν συνέχεια λυπημένη για την κατάστασή μου.

Την άλλη μέρα, καθόταν δίπλα μου, να μου δίνει θάρρος. Όπως αποκοιμήθηκα και προσευχόταν, βλέπει ολοζώντανα μπροστά της τον άγιο Ραφαήλ με τον άγιο Νικόλαο να με πιάνουν από το κεφάλι και τα πόδια, να με μεταφέρουν σε χειρουργικό τραπέζι, να με χειρουργεί ο άγιος Ραφαήλ εκεί που είχα τον μεταστατικό καρκίνο με κανονική τομή, από την οποία έβγαλε ένα μαύρο ογκίδιο και το έδωσε στην αγία Ειρήνη να το πετάξει μακριά, ενώ ο άγιος Νικόλαος μου έβαζε λάδι στην τομή. Ξύπνησα κι ένιωθα πότε τσιμπήματα πότε πόνους σ εκείνο το σημείο!

Ήρθε ο καιρός για τη νέα αξονική τομογραφία, μετά την ολοκλήρωση των πέντε “σχημάτων”. Η κ. Νικολαϊδου μάς έλεγε εντωμεταξύ ότι όλο και μίκραινε ο όγκος, όπως τον ψηλαφούσε η ίδια. Αποβραδίς η αδελφή μου δεν κοιμήθηκε καθόλου. Προσευχόταν, έκλαιγε, την έτρωγε η αγωνία. Την ώρα που πηγαίναμε για τη Θεσσαλονίκη, βλέπει πάλι σε όραμα τον άγιο Ραφαήλ μπροστά μας να κρατάει μια μαυρισμένη αξονική, να την βυθίζει σε ένα δοχείο νερού, να την πλένει και να μάς την δείχνει ολοκάθαρη στο πάσχον μέρος, εκεί που ήταν προηγουμένως μαυρισμένη.

Εκείνο τον καιρό είχε δει σε όνειρο και τη μακαρίτισσα γιαγιά μας Βασιλική και της είπε: "Προσεύχομαι κι εγώ για το Λάμπρο. Μη νομίζεις ότι οι πεθαμένοι δεν προσεύχονται. Είμαι σε πολύ καλό μέρος. Ο Λάμπρος θα γίνει καλά" Κι ο πατέρας μου είδε τον άγιο Ραφαήλ μέσα στο σπίτι σε όνειρο και του είπε: “Μη στενοχωρείσαι, όλα θα είναι καλά”! Βγαίνω από τον τομογράφο, πηγαίνει η αδελφή μου στο γιατρό να πάρει την αξονική και της λέει ο γιατρός: “Αν δεν είχα την προηγούμενη, θα έλεγα ότι έχω αξονική απόλυτα υγιούς ανθρώπου”!

Στο “Θεαγένειο” δεν πίστευαν ότι θα προέκυπταν τέτοια αποτελέσματα. Και στην Ουρολογική του Κιλκίς οι θεράποντες γιατροί είπαν: “Ήταν σαν να έπεσες από ψηλά, από τον τελευταίο όροφο πολυκατοικίας, και το μόνο που έπαθες ήταν να σπάσεις το χέρι σου”, δηλαδή ασήμαντο το κακό. Είμαι απόλυτα υγιής.

***

Ονομάζομαι Στέλιος Νάκος, κάτοικος Επανομής Ν. Χαλκιδικής, ιχθυοπώλης. Πέρασα πολλά μεγάλα βάσανα στη ζωή. Στις 14.8.1990, έπαθα την πρώτη γαστρορραγία με τρομερή αιμορραγία από το στόμα. Με πήγαν στον “Άγιο Παύλο” στο Φοίνικα Θεσσαλονίκης, έμεινα δέκα μέρες. Στις 24.3.1991 παθαίνω νέα γαστρορραγία, νοσηλεύθηκα στο “Ιπποκράτειο” και μέσα στο Νοσοκομείο είχα ακατάσχετη αιμορραγία από το στόμα, με έβαλαν στην Εντατική. Παρακαλούσα την Παναγία, να με κρατήσει στη ζωή, να μεγαλώσω το ένα μου παιδί τότε, το Σταύρο. Η αιμορραγία συνεχιζόταν, ο αιματοκρίτης έφθασε στο 16, με άνοιξαν να βρουν την αρτηρία που αιμορραγούσε. Με εγχείρησε ο κ. Μαυρουδής με επιτυχία. Στο νοσοκομείο έμαθα για τον άγιο Ραφαήλ.

Ο διπλανός ασθενής στο “Ιπποκράτειο” είχε ένα βιβλίο του αγίου Ραφαήλ, το ζήτησα και το διάβασα. Όταν συνήλθα, η πρώτη εκδρομή που θα κάναμε οικογενειακά ήταν στη Μυτιλήνη. Τέλη Ιουλίου 1993. Μόνο για τον Άγιο Ραφαήλ θα πηγαίναμε.

Κόψαμε εισιτήριο την Πέμπτη. Την Παρασκευή πιάνει τον Σταυράκη πόνος χαμηλά. Ήταν 6-7 χρονών. Φώναζε το παιδί. Το πήγαμε στη Θεσσαλονίκη σε παιδοχειρουργό, διότι ο δικός μας ο κ. Παρίσης παραθέριζε. Μού λέει: Πρέπει να χειρουργηθεί και μετά όπου θέλετε πηγαίνετε. Αν στρίψει ο όρχις, σε μια ώρα πεθαίνει. Ήταν πρησμένο, κάθε λίγο το ζουλούσε και φώναζε από τον πόνο. ­Μα κόψαμε εισιτήρια. ­Μην το διακινδυνεύσετε. Ο κ. Παρίσης μάς λέει στο τηλέφωνο: το πρωί φέρτε τον να τον δη, εδώ στη Χαλκιδική.

Η γυναίκα μου όλη τη νύχτα σηκωνόταν και τον πρόσεχε. Το πρωί της λέει το παιδί: Είδα μια νεκροκεφαλή και μου είπε, "είσαι καλά, πήγαινε εκεί στη γωνία, κοίταξε μόνος σου και να δεις, που δεν έχεις πρήξιμο". Είχε σταματήσει ο πόνος. Το ακούω εγώ και λέω: Φεύγουμε για τον Άγιο Ραφαήλ. Στην ανάγκη θα καλέσουμε ελικόπτερο, αν το πιάσει πόνος! Ταξιδέψαμε καταγής, στο κατάστρωμα, δεν είχε θέσεις.

Πήγαμε στον Άγιο Ραφαήλ στην κάτω Εκκλησία πρώτα· από τη μια ο τάφος του αγίου Νικολάου, από την άλλη της αγίας Ειρήνης. Η γυναίκα μου βλέπει από τα πλάγια στο μνημείο την κάρα του αγίου Νικολάου και λέει στο παιδί: Σταύρο, να το κεφάλι που είδες! -Όχι, μαμά, εκείνο δεν είχε σαγόνι!

Δεν γνωρίζαμε ακόμη για τον Άγιο ότι τον πριόνισαν στο στόμα και της φάνηκε περίεργο. Στο πλοίο διαβάσαμε το μαρτύριό του και καταλάβαμε ότι είχε δει τον ίδιο τον άγιο Ραφαήλ.

Όταν επιστρέψαμε, πήγαμε στο γιατρό, και διαπίστωσε ότι δεν είχε απολύτως τίποτε. Από τότε τα φάρμακά μας στο σπίτι είναι το λαδάκι και το αγίασμα του Αγίου.

Οι ευεργεσίες του Αγίου Ραφαήλ συνεχίζονται

Έζησα κι άλλα θαύματα από τον άγιο Ραφαήλ. Το 1993 όλο το χειμώνα είχα πόνο από το γόνατο μέχρι τον αστράγαλο, πόνος μέσα στο κόκκαλο, να μη με αφήνει καθόλου. Σκεφτόμουν ότι κάτι κακό είναι, για να με πονάει συνέχεια. Ένα βραδάκι μου λέει η γυναίκα μου: Πάμε στη μητέρα μου; Ήρθε από τον άγιο Ραφαήλ. Πήγαμε. Καθόμαστε στο τραπέζι και μου δίνει ένα μπουκαλάκι με αγίασμα. Εκεί που μιλούσαν οι γυναίκες, παίρνω το αγίασμα, σηκώνω το παντελόνι και βάζω στο πόδι μου. Εκείνη την ώρα που το έβαζα, τριών μηνών πόνος που δεν σταμάτησε καμία μέρα, σταμάτησε μαχαίρι!

Το 1995 μου πρήστηκε το γόνατο. Πρήξιμο και πόνος φοβερός. Έρχεται ο γιατρός ο κ. Σατραζάνης, φίλος και συμμαθητής στο Δημοτικό, με εξέταζε και μου δίνει ενέσεις. Σε μια βδομάδα είχε ξεπρηστεί. Σε δεκαπέντε μέρες με ξαναπιάνει νύχτα στην ιχθυόσκαλα της Θεσσαλονίκης. Σε μία ώρα πρήσθηκε σαν να ήταν τριπλό το γόνατο. Με ανεβάζουν αγκαλιά στο αυτοκίνητό μου για να πάω στο σπίτι μου. Πόνος αφόρητος, να κλαίω σαν μικρό παιδί. Από τις 2-3 η ώρα που με ανέβασαν, ξημέρωμα έφθασα στην Επανομή! Κατεβαίνει η γυναίκα μου, με έσερνε να με ανεβάσει στο σπίτι. Δεν μπορούσα μόνος! Τηλεφωνάει το γιατρό, έρχεται, με ξαναβλέπει. Πάρε αυτές τις ενέσεις. Μόλις ξεπρηστεί, θα σε χειρουργήσω με λέιζερ, για να σηκωθείς σε δέκα μέρες. Θα άνοιγε δύο οπές να φύγει το υγρό. Έφτασε μεσημέρι. Όπως ήμουν ξαπλωμένος φωνάζω τη γυναίκα μου: Φέρε λάδι από τον άγιο Ραφαήλ. Το απόγευμα βρισκόμουν στο μαγαζί! Είχε φύγει το πρήξιμο και ο πόνος. Δεν με ξαναπόνεσε πια.

Το 1997, το καλοκαίρι, είχα βγάλει κονδυλώματα, κομμάτια κρέατα, πάρα πολλά, φαγούρα και αίμα. Πήγα στο χειρούργο το Σατραζάνη. Μού λέει: Πρέπει να χειρουργηθούν όλα, να τα καυτηριάσουμε, να κάνουμε βιοψία και να δούμε… Έβαλα λάδι από τον άγιο Ραφαήλ, ξαναέβαλα λάδι, την τρίτη μέρα πάλι. Τίποτε. Πηγαίνω στην εικόνα με μεγάλη πίστη και του λέω: Εγώ θα βάζω λαδάκι κι εσύ μη με γιατρέψεις. Σε μια-δύο βραδιές τρίφτηκαν σαν ζάχαρη και έφυγαν όλα. Ο γιατρός έμεινε έκπληκτος.

Θεραπεία αδενοκαρκινώματος στομάχου

Το Δεκέμβριο του 1997 παρουσίασα αιμορραγία στα κόπρανα. Πήγαμε στο Νοσοκομείο “Άγιος Δημήτριος” Θεσσαλονίκης, και μετά από πολλές γαστροσκοπήσεις και βιοψία μου λένε οι γιατροί: Πρέπει να πας αμέσως στο “Θεαγένειο“ να χειρουργηθείς, βλέπουμε κάτι που δεν μάς αρέσει καθόλου. Δεν μου είχαν πει τότε σε μένα όλη την αλήθεια, την ήξερα μόνο η γυναίκα μου· είχαν βρει αδενοκαρκίνωμα στο στομάχι. Σύμφωνα με τις ιστολογικές εξετάσεις, προέβλεπαν περιθώριο ζωής έξι μήνες, όπως έμαθα πολύ αργότερα.

Τελικά πήγαμε στην Κλινική “Άγιος Λουκάς”. Δεν αποχωριζόμουν την εικόνα του αγίου Ραφαήλ από τα χέρια του. Λόγω των εορτών με έδωσαν άδεια για 2-3 μέρες, και θα εισαγόμουν πάλι για εγχείρηση. Προσπαθήσαμε με κάθε τρόπο να βρούμε εισιτήρια να πάμε στον 'Άγιο Ραφαήλ. Δεν βρίσκαμε τίποτε. Είπαμε να κάνω την εγχείρηση κρατώντας την εικόνα του Αγίου στα χέρια. Χειρουργήθηκα στις 30.12.1997.

Στο δωμάτιο, όπως ήμουν χειρουργημένος και είχα γάζες στην κοιλιά, είδα στον ύπνο μου ότι περνούσε πολύς κόσμος και με χαιρετούσε και ότι έβγαζα πάνω από τους επιδέσμους της κοιλιάς σαν μια ταινία με συνεχόμενες μικρές εικόνες των Αγίων τη μία δίπλα στην άλλη, τις έκοβα και τις μοίραζα στους ανθρώπους. Μοίρασα εκατοντάδες εικόνες κι έκλαιγα.

Με όλη την ταλαιπωρία ήμουν πολύ αδύνατος, δεν είχα κουράγιο, είχα απελπισθεί. Η σύζυγός μου η Ζωή έκλαιγε συνέχεια. Βλέπει κι εκείνη στον ύπνο της ότι αναρωτιόταν που αλλού να με πήγαινε· σε άλλο νοσοκομείο; στο εξωτερικό; 'Έρχεται ένας 'Άγιος και της λέει: Ο γιατρός ο επάνω (έδειχνε προς τα πάνω, προς τον ουρανό) είπε ότι είναι καλά, μη στενοχωρείσαι καθόλου.

Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα μάς είπαν ότι ήταν πάρα πολύ καλά. Θαύμα έγινε, όπως είπαν οι γιατροί και ο Καθηγητής Χρήστος Κωνσταντάρας που με χειρούργησε. Και οι γιατροί από τον “'Άγιο Δημήτριο”, ο κ. Βουσνακίδης με άλλους δύο ιατρούς, όταν έμαθαν ύστερα από μήνες από φίλους τους ότι ζω, έλεγαν: Δεν είναι δυνατόν, εδώ πρόκειται για θαύμα!

'Έζησα με 10 αιματοκρίτη

Την 1.10.1999 αιμορραγούσα υπερβολικά πάλι από το στομάχι, είχα αιμοπτύσεις. Νοσηλεύθηκα στον “'Άγιο Λουκά”. Ο κ. Κωνσταντάρας μου έκανε γαστροσκοπήσεις και αξονική τομογραφία. Μου είπε ότι έκλεισαν οι πληγές, βρέθηκαν όλα εντάξει, γύρισα σπίτι με 28 αιματοκρίτη. Την πρώτη μέρα μπόρεσα και σηκώθηκα, τη δεύτερη μέρα χειρότερα, την παρ άλλη χειρότερα. 'Όπως ήμουν ξαπλωμένος, δεν είχα τη δύναμη να γυρίσω από το άλλο πλευρό. 'Όμως δεν είχα άλλα σημάδια, να καταλάβω ότι ήταν πάλι γαστρορραγία. Η πίεση βρέθηκε καλή.

Το βράδυ βογγούσα και παρακαλούσα: 'Άγιε Ραφαήλ, θέλω να έρθεις να με γιατρέψεις, να ζήσω να μεγαλώσω το παιδί μου. Δεν υπάρχει κανείς να με γιατρέψει πια. 'Άκουγα την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Με πήρε λίγο ο ύπνος και είδα, ήρθε ο άγιος Ραφαήλ, ψηλός, ξερακιανός, κρατώντας στα χέρια του μια λειωμένη κουβέρτα, κι όπως ήμουν ξαπλωμένος, την έριξε προς τα πάνω μου. Την άρπαξα και τυλίχτηκα αμέσως. Ξύπνησα κι άρχισα να κλαίω.

Το πρωί καλέσαμε ασθενοφόρο. Από την Επανομή μέχρι τη Θεσσαλονίκη προσπαθούσαν να μου βρουν φλέβα για μετάγγιση· ήταν αδύνατο. Στον “'Άγιο Λουκά” μου άνοιξαν τρύπα στο λαιμό για τη μετάγγιση. Πώς ζούσα; 'Ήρθε ο κ. Κωνσταντάρας και με έδειχνε στους εκπαιδευόμενους: Ο κ. Νάκος έζησε με 10 αιματοκρίτη! Σώθηκα με το που ήρθε ο 'Άγιος και σταμάτησε η αιμορραγία. Αλλιώς θα πέθαινα.

* * *

Στις 28.1.2000, μέρα Παρασκευή, πονούσαν τρία δόντια, τα είχα σφραγίσει πριν ένα μήνα. Η οδοντίατρος γέννησε, δεν ήταν στο ιατρείο. Από το τηλέφωνο μου έδωσε αντιβίωση και παυσίπονα. Είχα αφόρητους πόνους. Τη νύχτα σηκώνομαι και μ' ένα ψαλίδι βγάζω το ένα σφράγισμα, βγάζω το άλλο, οι πόνοι συνέχιζαν. Πηγαίνω στην εικόνα του Αγίου, ρίχνω λαδάκι στις οπές και σταμάτησε ο πόνος κατευθείαν. Θεραπεία νέου αδενοκαρκινώματος

Τον Ιούλιο του 2001 παρουσίασα νέα επιπλοκή γαστρορραγίας. Πήγα πάλι στην Κλινική “'Άγιος Λουκάς” από τις 22 ως τις 26 του μήνα. Μου έκαναν εξετάσεις, αξονική τομογραφία, μητροσκόπηση και βιοψία, οι οποίες έδειξαν υποτροπή της παλιάς αρρώστιας.

Η έκθεση ιστολογικής εξετάσεως του Εργαστηρίου “Ιστοδιερευνητικής” (Τσιμισκή 93, Θεσσαλονίκη) γράφει: «Είδος παρασκευάσματος: Τεμάχια από την αναστόμωση (ανώτερη γαστρεκτομή προ 4ετιας). Ιστορικό: Στον ίδιο ασθενή στις 31.12.1997 και σε ιστολογική εξέταση παρασκευάσματος ανώτερης γαστρεκτομής είχε τεθεί η διάγνωση του “αδενοκαρκινώματος του στομάχου με χαμηλή διαφοροποίηση, μίτου τύπου κατά Lauren με διήθηση σε βάθος ολοκλήρου του τοιχώματος, χωρίς προσβολή των λεμφαδένων” Μακροσκοπική περιγραφή: Πέντε μικρά, λεύκωμα, μαλακά τεμάχια, διαμέτρου 3-4χιλ.… Συμπέρασμα: Αδενοκαρκινωμα του στομάχου, με χαμηλή διαφοροποίηση, το όποιο δεν μπορεί να ταξινομηθεί κατά Lauren στο αποστελλόμενο υλικό». Πήγα πάλι στην Κλινική στις 29 Ιουλίου και στις 30 με χειρούργησε ο ίδιος καθηγητής, ο κ. Κωνσταντάρας.

Αυτές τις ημέρες η γυναίκα μου επικοινώνησε με αγωνία με το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στη Γρίβα της Γουμένισσας, που γνωριζόμαστε και είχαμε βαπτίσει το δεύτερο παιδί μας το Ραφαήλ. Παρακάλεσε να κάνουν προσευχές και παρακλήσεις για μένα. Παρακάλεσαν και την κ. Μαρία Τσολάκη, από τα βασικά πρόσωπα που υπηρέτησαν την εύρεση των λειψάνων των Αγίων στη Λέσβο. Η κ. Μαρία είχε δει ξημερώματα στις 23 Ιουλίου τον άγιο Ραφαήλ και μου έδινε σε κύπελλο να πιώ ένα παχύρρευστο υγρό σαν γαλάκτωμα. “Να κάνεις ότι σου πουν οι γιατροί, ο Κύριος τους έχει ορίσει να βοηθούν τον κόσμο. Μην αρνείσαι. Και στους γιατρούς θα πας και εγχείρηση θα κάνεις”. Εγώ δεν ήθελα να μπω σε νέα ταλαιπωρία, έλεγα ότι ο 'Άγιος θα με σώσει, όπως τόσες φορές.

Στις 30 Ιουλίου ξημερώματα είδε την Παναγία με τον άγιο Ιωάννη τον Καλυβίτη χωρίς να της μιλούν, και τον άγιο Απόστολο Ανδρέα που της είπε να ανάψει τρία κεριά να παρακαλέσει τους τρεις Αγίους που τόσο αγαπάμε όλη η οικογένεια, για να παραβρεθούν στην εγχείρηση, κι ένα κερί στο όνομά του, ώστε να προσευχηθεί ο ίδιος στον Κύριο. Κι όταν θα συνέλθω, να πάω να προσκυνήσω και να τον ευχαριστήσω στο Εκκλησάκι του. Τηλεφώνησαν στη γυναίκα μου, την ώρα που με εγχείριζαν, και πήρε πολύ κουράγιο.

Βγαίνοντας ο γιατρός από την εγχείρηση είπε τρεις φορές με απορία στην γυναίκα μου: «Τον άνοιξα τελείως! Δεν βρήκα τίποτε!» Δεν βρέθηκε ο καρκίνος. Είχε εξαφανιστεί!

Τη δεύτερη μέρα μετά την εγχείρηση, το βράδυ, ενώ είχε λήξει από πολλή ώρα το επισκεπτήριο, είχε φύγει η γυναίκα μου και βρισκόμουν μόνος μου, βλέπω μπροστά μου έναν άνδρα μετρίου αναστήματος με γένι, να με κοιτάζει κατάματα. Με φώναξε με το όνομά μου, με πλησίασε και μου είπε: “Εσύ δεν με ξέρεις, εγώ σε ξέρω! Περνούσα από εδώ και ήρθα να σε δώ. Με έστειλε ο Σεβασμιότατος. 'Όλα τα είδα, όλα τα άκουσα. Μεγάλο θαύμα!”. Με χαιρέτισε κι έφυγε αθόρυβα. Την άλλη μέρα ρωτήσαμε το Δεσπότη, ρωτήσαμε στο Μοναστήρι, δεν είχαν στείλει κανέναν. Συζητώντας το περιστατικό με τους δικούς μου, κατάλαβα ότι πρέπει να ήταν κάποιος 'Άγιος, μάλλον ο Διάκονος Άγιος Νικόλαος.

Πριν το εξιτήριο στις 8 Αυγούστου, μου λέει ο Καθηγητής: “Μη φοβάσαι, πήγαινε να μεγαλώσεις τα παιδάκια σου, δεν έχεις τίποτε!”

***

Θεραπεία θρομβωτικής μικροαγγειοπάθειας

Ονομάζομαι Ιωάννης Μινοβγίδης, κατάγομαι από το Πολύκαστρο Ν. Κιλκίς, αλλά μένω στη Θεσσαλονίκη (Καμηλίας 19). Είμαι πατέρας τριών αγοριών. Το 1994 μού παρουσιάσθηκε μια σπάνια αρρώστια του αίματος, θρομβωτική μικροαγγειοπάθεια λέγεται. Με πήγαν στο Νοσοκομείο Λοιμωδών, μήπως ήταν ηπατίτιδα, αλλά με έστειλαν το απόγευμα στο ΑΧΕΠΑ, επειδή δεν διαπιστώθηκε λοιμώδης νόσος. Η κ. Αγγελούδη διαπίστωσε την αρρώστια μετά από εξετάσεις και ιατρικό συμβούλιο. Την άλλη μέρα το μεσημέρι οι γιατροί έψαχναν τη σύζυγο μου, επειδή είχε φύγει το βράδυ, γιατί δεν φανταζόταν την σοβαρότητα της καταστάσεώς μου. Της είπαν ξεκάθαρα ότι τελείωνα, μόνο με θαύμα θα σωζόμουν. 'Έπρεπε να βρίσκεται συνεχώς κοντά μου για το μοιραίο. Είχα μελανιάσει, ο αιματοκρίτης είχε κατέβει στο 8. Πήγαινα για πνευμονικό οίδημα.

Η κουνιάδα μου με τη σύζυγό μου παρακαλούσαν με θέρμη τον άγιο Ραφαήλ και μού έβαλαν στο προσκέφαλό μου την εικόνα και το βιβλίο τού Αγίου. Παρακαλούσαν να λυπηθεί τα παιδιά μας και υποσχέθηκαν ότι θα με πήγαιναν στη Χάρη του. Το βράδυ, εκεί πού παρακαλούσε, από την κούραση έγειρε η γυναίκα μου λίγο το κεφάλι της και βλέπει σαν όραμα να πέφτει από ψηλά ένα χαρτί στο κρεβάτι μου απ' τα δεξιά, και σ' αυτό διέκρινε τις μορφές των τριών Αγίων. Την άλλη μέρα έκανα πλασμοκάθαρση με μεγάλη ποσότητα πλάσματος, λόγω της μόλυνσης. Μετά την πλασμοκάθαρση, με πήγαν στην Εντατική, και πονούσα πολύ στα γόνατα και στα πόδια. Δεν μπορούσα να ανακουφισθώ. Οι γιατροί είπαν να μού βάλουν πάγο, αλλά καμιά ανακούφιση.

Η σύζυγός μου με σταύρωσε με πίστη από το λαδάκι των Αγίων, πού το έφερε η κουνιάδα μου από το Μοναστήρι των Αγίων στη Γρίβα, και μού έδωσε να πιώ. Σε μία ώρα σταμάτησαν οι πόνοι και κοιμήθηκα ήσυχα, ενώ είχα μέρες να κοιμηθώ. Οι γιατροί απόρησαν και ανακουφίστηκαν κι εκείνοι, όταν το έμαθαν, και -να είναι καλά- μού συμπαραστάθηκαν πολύ. Από την άλλη μέρα άρχισε η βελτίωση. Οι γιατροί είπαν ότι, αν δεν παρουσιασθεί τίποτε στα πέντε χρόνια, ο κίνδυνος θα εξαλειφθεί τελείως. Δόξα τω Θεώ, από τότε δεν με ενόχλησε τίποτε, ούτε ξαναπόνεσα. Ευχαριστώ τούς αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη, πού με έσωσαν. 'Ήμουν πιστός, αλλά, τώρα πού ήρθαν οι 'Άγιοι, πιστεύω ολόθερμα.

***

Μια “νεκρανάσταση”

Στις 21-6-1995 η 46χρονη Κατερίνα Νικηφ. Τσοτοπούλου-Τριανταφύλλου, κάτοικος Καλαμαριάς Θεσσαλονίκης, μετά από φοβερό αυτοκινητιστικό δυστύχημα, μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο “Παπανικολάου” με βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση: το μετωπιαίο οστούν είχε θρυμματισθεί, μήνιγγες, αίματα, χώματα ήταν αναμειγμένα στο μέτωπο. Μετά από πέντε ώρες χειρουργείο, την οδήγησαν στην Εντατική Μονάδα. Εξ αντικειμένου, οι ιατροί δεν έδιναν καμιά ελπίδα να ζήσει, ούτε μία στο εκατομμύριο, και έλεγαν ότι, αν ζούσε, θα ήταν “φυτό”. Οι δικοί της, με αγωνία για την κατάστασή της, αλλά και βαθειά πίστη, όλο το βράδυ παρακαλούσαν τον άγιο Ραφαήλ.

Την επομένη πληροφορήθηκαν ότι θα γινόταν αγρυπνία στο Ιερό Ησυχαστήριο Τιμίου Προδρόμου στην Μεταμόρφωση Χαλκιδικής όπου μετέβησαν και συμμετείχαν και έδωσαν το όνομά της για να μνημονευθεί στην Προσκομιδή. 'Έφυγαν με ανάλαφρη την ψυχή, γεμάτη ελπίδα στο Θεό, έστω κι αν ιατρικώς η κατάσταση της ασθενούς ήταν απελπιστική.

Την άλλη μέρα απόγευμα, οι ιατρικές πληροφορίες πάλι αποκαρδιωτικές. Κάποιος ιατρός τούς είπε ότι ήταν τόσο σοβαρή η κρανιοεγκεφαλική κάκωση, πού δεν άφηνε καμιά ελπίδα, παρά μόνο αν θα ήταν δυνατόν να γίνει “μεταμόσχευση” κεφαλής! Η μητέρα της, όταν της επέτρεψαν μετά από μέρες να εισέλθει για λίγο στην Εντατική, δεν κατόρθωνε να αναγνωρίσει ποιά ήταν η κόρη της, παρά μόνο όταν της την έδειξε μία νοσοκόμος!

Την Κυριακή 25 Ιουνίου ανέβηκαν πρωί στο Μοναστήρι τού Αγίου Ραφαήλ στη Γρίβα της Γουμένισσας. Λειτουργούσε ο Σεβ. Μητροπολίτης Γουμενίσσης κ. Δημήτριος, και τούς είπα να μην απελπίζονται, αλλά να παρακαλούν τον 'Άγιο, κι εκείνος θα κάνει το θαύμα του, όπως τόσα ανέλπιστα θαύματα μέχρι τότε. Γονατιστοί με δάκρυα προσευχήθηκαν στην Παράκληση πού ζήτησαν να τελεσθεί, μετά τη θ. Λειτουργία. Πήραν λαδάκι και αγιασμό. Κατέβηκαν έπειτα στην Ιερά Μονή της Παναγίας στη Γουμένισσα και δεήθηκαν με πόνο ψυχής ενώπιον της θαυματουργού εικόνος της να γίνει το θαύμα στον άνθρωπό τους.

Καθημερινά τελούσαν Παράκληση τού Αγίου Ραφαήλ και άλλων Αγίων οι ίδιοι στη Θεσσαλονίκη. Στις καθ' ημέρα θείες Λειτουργίες και τις ιερές Παρακλήσεις στο Μοναστήρι γινόταν συνεχής μνημόνευση τού ονόματος της ασθενούς.

Στις 2 και 9 Ιουλίου, Κυριακές επίσης, από τα χαράματα, ανέβηκαν οι συγγενείς πάλι στην Ιερά Μονή, λειτουργήθηκαν, έδωσαν πρόσφορο με το όνομα της ασθενούς, προσευχήθηκαν με επίμονη βαθειά πίστη και ελπίδα, γονατιστοί και με δάκρυα, στην Παράκληση μετά τη θεία Λειτουργία.

Στις 9 Ιουλίου συνέπεσε να είναι κι ένα λεωφορείο προσκυνητών από Κοζάνη, πού κι εκείνοι παρακλήθηκαν να προσευχηθούν εκτενώς, συμψάλλοντες στην Παράκληση το “Κύριε ελέησον”.

Την επομένη, μετά από 18 μέρες στην Εντατική, η ασθενής ανένηψε! Το θαύμα είχε γίνει. Τα εξ αντικειμένου αρνητικά επιστημονικά προγνωστικά ανετράπησαν! Μάλιστα, μολονότι τις τελευταίες μέρες ήταν πιθανόν να προσβληθεί από μηνιγγίτιδα και να υποστεί εγκεφαλικό, τελικά η Χάρη τού Θεού απέτρεψε κι αυτόν τον κίνδυνο. Τη μετέφεραν στη Νευροχειρουργική Κλινική, από όπου πήρε εξιτήριο. 'Όταν ανέλαβε κάπως, ανέβηκαν οικογενειακώς στο Μοναστήρι και έκαναν θ. Λειτουργία.

Επανεισήχθη στο Νοσοκομείο, για πλαστική εγχείρηση προσθετική τού μετωπιαίου οστού στις 20 Σεπτεμβρίου, και άλλη μια φορά στις 10 Οκτωβρίου για νέα επέμβαση στον οφθαλμό και τη σιαγόνα. 'Όλες οι εγχειρήσεις στέφθηκαν από επιτυχία. Μετά από πρόσφατη εξέταση, ο Καθηγητής κ. Φυλακτάκης βεβαίωσε ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, παρ' όλη εκείνη την επιθανάτια περιπέτεια.

Μέσα στον Αύγουστο, η ιαθείσα είχε δει ένα βράδυ στον ύπνο της ότι κάποιος κτύπησε τη θύρα της εισόδου και ανοίγοντας είδε τον άγιο Ραφαήλ. Τον προσκάλεσε να εισέλθει στο σπίτι της να την βοηθήσει, αλλά' ο 'Άγιος της είπε: Δεν έχεις πια ανάγκη, δεν κινδυνεύεις. Ξύπνησε περιχαρής για την προστασία τού Αγίου.

Και ο σύζυγός της είχε αξιωθεί να δει τον 'Άγιο μία φορά σε ενύπνιο μέσα στο σπίτι τους ολοζώντανα, τον πρώτο ακόμη καιρό. Στην αρχή δεν κατάλαβε ποιός ήταν και φοβήθηκε με τον απρόσμενο επισκέπτη. Ο 'Άγιος τον ευλόγησε λέγοντάς του να μη φοβάται, γιατί ήρθε για καλό τους.

'Όλη η οικογένεια ομολογεί το μεγάλο θαύμα πού έκανε στην Κατερίνα ο άγιος Ραφαήλ. Εκκλησιάζονται συχνά στο Μοναστήρι για να εκφράσουν τη βαθειά ευγνωμοσύνη τους στο θαυματουργό 'Άγιο τού Θεού.

Μερικές φορές συνέπεσε να παρευρίσκεται προσκυνητής και ο τροχονόμος κ. Δημήτριος Τσακίρης τού Τμήματος Τροχαίων Ατυχημάτων Θεσσαλονίκης με την οικογένειά του. 'Ήταν ο τροχονόμος πού πρώτος είχε σπεύσει με περιπολικό και την είχε αντικρίσει αιμόφυρτη. Βλέποντας τότε την κατάστασή της, δεν πίστευε πώς θα μπορούσε να σωθεί, και όμως με βαθειά πίστη τη σταύρωσε με λαδάκι τού αγίου Ραφαήλ πού φρόντιζε και είχε πάντοτε μαζί του στο αυτοκίνητο και επικαλέστηκε την υπέρ αυτής πρεσβεία τού Αγίου.

Είναι αληθές ότι και στην παρούσα περίσταση συνέβη μια “νεκρανάσταση”. Το είπε ξεκάθαρα σε γνωστό μας χειρούργο συνάδελφός του και φίλος από την Εντατική εκείνου τού Νοσοκομείου: Θυμάσαι εκείνα τα τρία "πτώματα"; Το ένα αναστήθηκε!

***

'Ένας νέος εγκεφαλικά νεκρός ξανάζησε

Τη Λαμπροτρίτη 17-4-2001 τιμήθηκε με την επιβεβλημένη λαμπρότητα στην Ιερά Μονή Αγίου Ραφαήλ Γρίβας η μνήμη των νεοφανών αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης. Στη γιορτή προσήλθαν ο μαθητής Λυκείου Απόστολος Ιω. Γκαζέπης από την Τερπνή Νιγρίτας Ν. Σερρών με τη μητέρα του Ευσταθία και άλλους συγχωριανούς, και διηγήθηκε ενώπιον του Μητροπολίτου, των στρατιωτικών Αρχών, του Καθηγούμενου της Μονής και προσκυνητών το συγκλονιστικό προσωπικό θαύμα διασώσεως από δυστύχημα. Ιατρικώς ήταν αδύνατη και η παραμικρή περίπτωση ανανήψεως λόγω του εγκεφαλικού θανάτου που επήλθε μετά από βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση. Συγγενείς άλλων ασθενών έκαναν προσπάθεια να πείσουν τους γονείς για τη δωρεά οργάνων του! 'Όμως, η βαθειά πίστη της μητέρας που παρακαλούσε νυχθημερόν επί οκταήμερο τους νεοφανείς Αγίους έξω από την Εντατική συνέβαλε στην ανάνηψη και αποθεραπεία του υιού της, ο οποίος αξιώθηκε να δει και τους Αγίους. Τη συγκλονιστική διήγηση μαγνητοφώνησε ο διευθυντής του “Ράδιο­Επιλογές” Πολυκάστρου και τη μετέδωσε από τον τοπικό ραδιοσταθμό.

Στην ενυπόγραφη καταγραφή του φοβερού συμβάντος η κ. Ευσταθία Γκαζέπη, μητέρα του Αποστόλου, διηγείται τις τραγικές μέρες ως την ανάνηψη του γιού της. Ανήμερα της Ζωοδόχου Πηγής και της Αγίας Ειρήνης (5-5-2000) ο 17χρονος Απόστολος συγκρούσθηκε με το μηχανάκι του με ένα αυτοκίνητο. Από το Ε.Σ.Υ. Νιγρίτας τον διακόμισαν επειγόντως στο Νοσοκομείο Σερρών. Αλλόφρων η μητέρα έσπευσε στο Νοσοκομείο και τον βρίσκει πάνω στο φορείο καθώς τον μετέφεραν για τον αξονικό τομογράφο. Δεν επέτρεψαν στη μητέρα να παρευρίσκεται, μόνο στον κουνιάδο της, στον οποίο μάλιστα είπαν ότι όλα ήταν κατεστραμμένα σαν να είχε πέσει βόμβα στον εγκέφαλό του (!), ήταν εγκεφαλικά νεκρός. Στον πατέρα του παιδιού τόνισαν ότι, αν κατόρθωναν να σταθεροποιήσουν την πίεση του εγκεφάλου χωρίς επιπλοκή, υπήρχε μια ελπίδα ανάνηψης. Τον είχαν διασωληνωμένο, σε καταστολή. Τα πρώτα τρία εικοσιτετράωρα πολύ κρίσιμα.

Η μητέρα ξημερώθηκε προσευχόμενη στο Χριστό, την Παναγία, τους Αγίους. Το πρωί ζήτησε και της έφεραν στο Νοσοκομείο βιβλία θαυμάτων του αγίου Ραφαήλ κι άρχισε να διαβάζει και να παρακαλεί συνέχεια μέρα νύχτα εκ περιτροπής μαζί με όσες συγγενείς και γειτόνισσες συμπαραστέκονταν. Στα ελάχιστα λεπτά που εισερχόταν στην Μ.Ε.Θ. σταύρωνε το γιό της με λαδάκια από προσκυνήματα διαφόρων Αγίων.

Τον ασθενή παρακολουθούσε ο νευροχειρουργός κ. Βόγας, τον οποίο μετακαλούσε η οικογένεια, καθώς το Νοσοκομείο δεν είχε δικό του νευροχειρουργό. Στο τρίτο εικοσιτετράωρο, η εγκεφαλική πίεση ανέβηκε, ο εγκέφαλος αιμορραγούσε, το παιδί χανόταν. Στην απελπισία τους θέλησαν να φέρουν κι άλλο γιατρό, παρ' ότι ο νευροχειρουργός τους διαβεβαίωσε ότι δεν ήταν ζήτημα ιατρικής φροντίδας, αλλά επιδείνωσης της καταστάσεως. Κάλεσαν τον κ. Νικόλαο Μπασκίνη από την Θεσσαλονίκη.

Και ο νέος γιατρός επιβεβαίωσε την κρίσιμη κατάσταση με τα αιματώματα, ιδίως στο πίσω μέρος του εγκεφάλου, με αμφίβολη την ανάνηψη. Υπήρχε μια μηδαμινή ελπίδα να κάνουν χειρουργική επέμβαση. Οι γονείς συγκατατέθηκαν. Διαπιστώθηκαν περισσότερα τραύματα από όσα έδειχνε η τομογραφία, ο εγκέφαλος ήταν πρησμένος, άφησαν ανοιχτό το κρανίο και περίμεναν την εξέλιξη. Το παιδί συνέχισε να βρίσκεται σε κώμα, με μηδενική πρόβλεψη σωτηρίας για τόσο σοβαρή κατάσταση. 'Όταν έφυγαν οι νευροχειρουργοί, οι άλλοι γιατροί τους κάλεσαν να τους πουν ότι το παιδί ήταν εγκεφαλικά νεκρό.

Παρασκευή βράδυ, 7 μέρες από το δυστύχημα, τα τεστ εγκεφαλικού θανάτου ήταν θετικά. Η εφημερεύουσα γιατρός τους είπε να πάρουν κουράγιο, τουλάχιστον είχαν άλλο ένα παιδί, δυστυχώς ο Απόστολος έσβηνε, μόνο η καρδιά του κτυπούσε! Η μάνα του παιδιού με αβάσταχτο πόνο παρακαλούσε τον Κύριο να αναστήσει το παιδί της, όπως ανέστησε το Λάζαρο. 'Ένιωσε μέσα της μια φωνή, μια πληροφορία εσωτερική, να μην απελπίζεται, όσο ανάπνεε ο Απόστολος.

'Όλο αυτό το διάστημα μέρα νύχτα οι γονείς, οι συγγενείς, οι συμμαθητές, οι γνωστοί προσεύχονταν για τον Απόστολο. Επικοινώνησαν με το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στην Μυτιλήνη και με το Μοναστήρι μας στη Γρίβα και παρακάλεσαν να μνημονεύεται το όνομα του παιδιού. Την Τρίτη, που είχε μεσολαβήσει, η μητέρα πήγε στο Ναό της Παναγίτσας στις Σέρρες, όπου ψάλλεται παράκληση στους νεοφανείς Αγίους. Ο Ιερεύς της έδωσε βιβλίο με θαύματα της αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας, διάβασε για την ανάνηψη ενός βαρύτερα τραυματισμένου και πήρε κουράγιο.

Το Σάββατο (13-5-2000), καθώς περίμενε για την ενημέρωση, ένιωσε νέα εσωτερική πληροφορία να κάνει κουράγιο, και το παιδί της θα γιατρευόταν. Πράγματι, από κείνη τη μέρα άρχισαν κάποια σχετικώς ευνοϊκά σημεία: 7 τεστ εγκεφαλικού θανάτου θετικά, 2 αρνητικά! Το μεσημέρι βελτιώθηκε περισσότερο η κατάσταση, τα μισά τεστ θετικά τα μισά αρνητικά!

Σημαδιακά ενύπνια στενών συγγενικών προσώπων αναπτέρωναν τις ελπίδες τους για ουσιαστική βοήθεια της Παναγίας και των νεοφανών Αγίων. Η αδελφή της είδε τους τρεις Αγίους να της παραστέκονται στο διάδρομο έξω από την Εντατική και να της κάνουν ένεση με μια σύριγγα στη σπονδυλική στήλη, λέγοντας: Πήγαμε μέσα στον Απόστολο, τώρα αυτή χρειάζεται δύναμη. Και ο μικρός της γιός ο Ηλίας είδε τον αδελφό του να του λέει: Πάμε να ανάψουμε τα καντηλάκια στο Εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής. Πράγματι το είπε στη γιαγιά του, πήραν λάδι και πήγαν και τα άναψαν παρακαλώντας για τη ζωή του Απόστολου.

Ο εγκεφαλικά νεκρός, ανέλπιστα για τα ιατρικά δεδομένα, άρχισε να συνέρχεται! Τα τεστ εγκεφαλικού θανάτου ήταν αρνητικά πλέον. Ξημερώματα εκείνης της μέρας μια άλλη θεία του είδε στον ύπνο της πως της τηλεφωνούσε μια άγνωστη γυναίκα για να της πει ότι ο Απόστολος ξύπνησε. Ποιά είσαι εσύ, τη ρώτησε. "Είμαι η αγία Γλυκερία" αποκρίθηκε. Η Αγία γιορτάζει στις 13 Μαΐου!

Στο ενημερωτικό ιατρικό σημείωμα ο νευροχειρουργός κ. Ευάγγελος Βόγας αναφέρει τα εξής:

«… Από το ιστορικό που πήρα από τους εφημερεύοντες συναδέλφους, ο ασθενής κατά την άφιξή του στα Εξωτερικά Ιατρεία βρισκόταν σε συγχυτικοδιεγερτική κατάσταση, αλλά είχε επαφή με το περιβάλλον, χωρίς να παρουσιάζει εστιακή νευρολογική σημειολογία. Κατά τη διάρκεια της εξέτασής του στον αξονικό τομογράφο, χρειάσθηκε να διασωληνωθεί, γιατί περιέπεσε σε κωματώδη κατάσταση. Στην αξονική τομογραφία εγκεφάλου, βρέθηκαν τα εξής: κάταγμα ινιακού οστού αριστερά με υποκείμενη θλάση στο αριστερό ημισφαίριο της παρεγκεφαλίδας, εκτεταμένες αιμορραγικές θλάσεις στον δεξιό μετωπιαίο λοβό και σύστοιχο λεπτό υποσκληρίδιο αιμάτωμα, παρεκτόπιση της μέσης γραμμής προς τα αριστερά και οι δεξαμενές της βάσης του εγκεφάλου ήταν κλειστές.

» Αποφασίζεται να αντιμετωπισθεί συντηρητικά και μεταφέρεται στην Μ.Ε.Θ. Τοποθετείται καθετήρας μέτρησης ενδοκράνιας πίεσης, και από την τρύπα που διανοίγεται στην σκληρά μήνιγγα για να τοποθετηθεί ο καθετήρας ενδοπαρεγχυματικά, εξέρχεται ποσότητα του υποσκληριδίου αιματώματος. Η πρώτη μέτρηση ενδοκράνιας πίεσης είναι 42 mm Hg. Χορηγούνται υψηλές δόσεις πεντοθάλης για πρόκληση βαρβιτουρικού κώματος και η ΕΠ κρατιέται σε φυσιολογικά επίπεδα με ταυτόχρονη χορήγηση μαννιτόλης. Στις 7.5.2000 παρουσιάζει πολυουρία (24 lit/24ωρο ­ βλάβη υποθαλάμου;), αλλά η ΕΠ ελέγχεται και οι κόρες είναι ισομεγέθεις και αντιδρώσες στο φως.

» Τις απογευματινές ώρες της 8.5.2000, παρουσιάζει αύξηση της ΕΠ, η οποία πολύ δύσκολα ελέγχεται και η δεξιά κόρη δεν αντιδρά στα φωτεινά ερεθίσματα. Γίνεται επειγόντως νέα αξονική τομογραφία, στην οποία υπάρχουν τα εξής ευρήματα: πολλαπλές αιμορραγικές θλάσεις στο δεξιό μετωπιαίο λοβό και σύστοιχο υποσκληρίδιο αιμάτωμα, αιμορραγικές θλάσεις στον πόλο του δεξιού κροταφικού λοβού και σύστοιχο υποσκληρίδιο αιμάτωμα, παρεκτόπιση της μέσης γραμμής προς τα αριστερά και οι δεξαμενές της βάσης του εγκεφάλου κλειστές.

» Στις 9.5.2000 η δεξιά κόρη ανοίγει (μυδρίαση δεξιά) και η ΕΠ ανέρχεται στα 35 mm Hg. Μεταφέρεται στο χειρουργείο, όπου γίνεται κρανιοτομία και μερική αφαίρεση του τεθλασμένου δεξιού μετωπιαίου λοβού. Στο τέλος της επέμβασης ο εγκέφαλος σφύζει, η σκληρά μήνιγγα αφήνεται ανοιχτή, ενώ οι κόρες είναι σε μυδρίαση χωρίς αντίδραση στα φωτεινά ερεθίσματα…

» Στις 12.5.2000 γίνονται οι δοκιμασίες εγκεφαλικού θανάτου και είναι όλες θετικές. Στις 13.5.2000 η μυδρίαση των κορών υποχωρεί και παρουσιάζουν αντίδραση στο φως. Σταδιακά μέχρι 16.5.2000 ο ασθενής παρουσιάζει δικές του αναπνοές, αντιδρά στις βρογχοαναρροφήσεις, παρουσιάζει μασητικές κινήσεις και προσπαθεί να ανοίξει τα μάτια του. 18.5.2000: έχει επαφή με το περιβάλλον, εκτελεί εντολές, κινεί και τα τέσσερα άκρα».

* * *

'Όταν συνήλθε τελείως, παρουσίαζε μόνο ένα πρόβλημα στο αριστερό χέρι, λόγω του πολλαπλού τραυματισμού και των επεμβάσεων κατά τη διάρκεια θεραπείας στη Μ.Ε.Θ. Δεν μπορούσε να ανοίξει τα δάκτυλά του και είχε υπαισθησία. Επισκέφθηκαν αρκετούς γιατρούς. Ο νευρολόγος κ. Ηλίας Τσορλίνης (Εργαστήριο Κλινικής Νευροφυσιολογίας) συμπέρανε: «διάχυτη εκφύλιση του ωλένιου νεύρου ΑΡ στο αντιβράχιο, κάτω από το ύψος της έκφυσης του κλάδου για τον ωλένιο καμπτήρα του καρπού, χωρίς να υπάρχει το εστιακό block αγωγιμότητας».

'Ένα βράδυ ο ίδιος ο Απόστολος είδε τον διάκονο άγιο Νικόλαο να λέει απευθυνόμενος στον πατέρα του: — "Πήγατε σε τόσους γιατρούς· σε μένα γιατί δεν ήρθατε;" — "Πώς θα το κάνεις εσύ καλά;" ρώτησε ο πατέρας — "Ξέρεις εσύ!" απάντησε ο Άγιος. Σε δεύτερο ενύπνιό του ο Απόστολος είδε πως βρέθηκε ο ίδιος σ' ένα εκκλησάκι και στο τέμπλο ήταν η κεφαλή του αγίου Ραφαήλ. Ο ίδιος δίσταζε να πλησιάσει. Τότε εμφανίστηκε ολόκληρος ο 'Άγιος, του είπε πόσες φορές είχε εκκλησιαστεί τον τελευταίο καιρό, έπειτα του έπιασε το χέρι λέγοντας μια προσευχή, και με το άγγιγμα αυτό το χέρι πήρε μια λάμψη. Σε λίγο καιρό αποκαταστάθηκε τελείως!

***

Θεραπεία καρκίνου των οστών

Το Φεβρουάριο τού 1996 ο 13χρονος Γεώργιος, υιός τού Δημητρίου και της Ζωγράφας Γιατρά (Στ. Ελμάζη 7, Αμπελόκηποι Θεσσαλονίκης) εισήχθη στο Ορθοπεδικό τμήμα τού Ιπποκράτειου Θεσσαλονίκης. Η μαγνητική τομογραφία έδειξε όγκο περίπου 2 κιλών στο δεξιό ισχίο, ατροφία οστού και κάταγμα! 'Έγιναν αλλεπάλληλες συσκέψεις, διότι ήταν σπανιότατος τόσο μεγάλος όγκος. Με τη βιοψία αρχικώς διέγνωσαν “πνέε πυέλου”. Στις 11 Μαρτίου εισήχθη στο Ογκολογικό τμήμα για χημειοθεραπεία, της οποίας την πορεία παρακολουθούσαν και δύο Ιταλοί και τρείς 'Άγγλοι γιατροί.

Ο πατέρας μεγάλωσε ορφανός και πολλά χρόνια δεν είχε σχέση με την Εκκλησία. Από τις πρώτες όμως μέρες πού αρρώστησε ο γιός του ανέβαινε στην Μονή του Αγίου Ραφαήλ στην Γρίβα. Ζητούσε να μάθει όλο και περισσότερα για τούς Αγίους για να δυναμώσει την πίστη του, πήρε λαδάκι από το καντήλι και καθημερινά σταύρωναν το παιδί. Διάβαζαν τα βιβλία τού Αγίου, έκαναν συνεχώς προσευχή, όπως και στη Μονή μνημόνευαν το όνομα τού παιδιού σε κάθε θ. Λειτουργία.

Πριν λοιπόν εισαχθεί το παιδί στο Ογκολογικό τμήμα, είδε αποβραδίς στον ύπνο του τον άγιο Ραφαήλ να του δείχνει τα δωμάτια με τα άρρωστα παιδιά, και το δικό τους δωμάτιο το Νο 12. Μʼ αυτήν την προειδοποίηση, προετοίμαζε ψυχολογικά το γιό του για το θέαμα των νοσηλευομένων παιδιών, καθώς μεταφερόταν στο Παιδογκολογικό. Τού έγιναν 20 χημειοθεραπείες (Μάρτιος '96 ­Ιούνιος '97). Ωστόσο, μετά την ολοκλήρωσή τους δεν ήταν σίγουρο αν θα τον εγχείριζαν για αφαίρεση τού όγκου.

Η μητέρα παρακαλούσε συνεχώς να βρεθεί τρόπος να χειρουργηθεί. Διαβάζοντας αποκοιμήθηκε. Βλέπει τον άγιο Ραφαήλ ολοζώντανο μπροστά της να την καθησυχάζει και της λέει: Ο Γιώργος θα κάνει εγχείρηση. Το Μάρτιο τού 1997 πήγε δύο μέρες για εξετάσεις στην Αγγλία. Τον Ιούνιο τού 1997 εισήχθη στο Royal National Orthopedic στο Mitlssex Stanmore. Η μητέρα καθημερινά τον άλειφε με λαδάκι τού Αγίου, μητέρα και γιός προσεύχονταν συνεχώς.

Και ο πατέρας δεν έπαυε να προσεύχεται. 'Ένα βράδυ βλέπει πώς ανέβαινε στο Γολγοθά και αντίκρισε τον Κύριο σταυρωμένο να ανοίγει τα μάτια Του και να τού λέει: Μην ανησυχείς. Την επομένη βλέπει τον άγιο Ραφαήλ να τον προειδοποιεί: Ο Γιώργος θα μπει τρείς φορές στο χειρουργείο, αλλά θα γίνει καλά.

Οι γιατροί από την Αγγλία τούς είχαν προετοιμάσει μόνο για ένα, πολύωρο βεβαίως, χειρουργείο. 'Όμως μετά την πρώτη πολύωρη εγχείρηση είπαν στη μητέρα ότι έπρεπε να γίνει και δεύτερη επέμβαση. 'Όταν πληροφόρησε σχετικά το σύζυγό της στην Ελλάδα, της είπε ότι το περίμενε, την διαβεβαίωσε ότι θα γινόταν και τρίτο χειρουργείο και της διηγήθηκε το όνειρό του. 'Όλα επαληθεύτηκαν!

Το παιδί χειρουργήθηκε στις 23 Ιουνίου επί εννέα με δέκα ώρες συνεχώς. Συνήλθε σε λίγες ώρες, πράγμα απρόσμενο για τούς γιατρούς. Στις 27 Ιουνίου το χειρούργησαν πάλι. Η μητέρα παρακαλούσε: 'Άγιε Ραφαήλ, βοήθησέ μας να βγάλει τον καθετήρα (στην αρτηρία της καρδιάς). Να μη χρειασθεί χημειοθεραπεία.

Εντωμεταξύ έπρεπε να γίνει και τρίτο χειρουργείο, γιατί είχε μετατοπιστεί το ισχίο. Πριν το χειρουργείο, παρουσίασε μια τρεμούλα. Οι γιατροί διαπιστώνοντας ότι είχε μολυνθεί ο καθετήρας, τού τον έβγαλαν και επειδή ήδη είχε κάνει αρκετή χημειοθεραπεία εδώ στην Ελλάδα, δεν τοποθέτησαν ξανά καθετήρα για νέα θεραπεία. Η μητέρα με αγωνία πάλι παρακαλούσε ζητώντας τη συμπαράσταση τού Αγίου: 'Άγιε Ραφαήλ, τρέξε, εγχείρησε το Γιώργο εσύ! Βλέπει στον ύπνο της τον 'Άγιο ρασοφόρο να ανασκουμπώνεται, να παραμερίζει τούς γιατρούς τρείς φορές και να χειρουργεί ο ίδιος το παιδί.

Οι συμβολικές αυτές επεμβάσεις τί άλλο σήμαιναν παρά την ιδιαίτερη φροντίδα τού αγίου Ραφαήλ. 'Ήταν ολοφάνερο πώς μέσα από την σωστή ιατρική αγωγή θα τούς συμπαραστεκόταν και θα τούς βοηθούσε με την θεόσδοτη παρρησία του ο ίδιος, όργανο της θαυμαστής Πρόνοιας τού Σωτήρος Χριστού.

Η ανάνηψη μετά κι από την τρίτη επέμβαση ήταν ανέλπιστα ταχύτατη. 'Έμειναν τρείς μήνες στο Νοσοκομείο, με το πόδι μέχρι το ισχίο στο γύψο. Επέστρεψαν στις 30-8-1997. Στην όψη τού παιδιού εμφανής η βελτίωση. 'Έγιναν δύο έλεγχοι, ένας στο Ιπποκράτειο και ένας πάλι στην Αγγλία. Δεν διαπιστώθηκε μέχρι σήμερα καμιά μετάσταση, η δε αποκατάσταση της κινητικότητας σταθερά βελτιώνεται, παρά το εξαιρετικώς βεβαρημένο ιατρικά ιστορικό.

Η ζωή τους άλλαξε, κι αυτό είναι το επιπρόσθετο θαύμα. Πιστεύουν εν μετανοία στον ζώντα Θεό. Το οστεοσάρκωμα τού γιού τους (η τελική ιατρική διάγνωση ήταν: καρκίνος Ewing) έγινε αιτία να ξαναβρούν τον Θεό ως Πατέρα και την Εκκλησία ως μητέρα. Από τότε εκπληρώνουν αυθόρμητα την προτροπή τού Μ. Βασιλείου: Να ενθυμείσθε το Μάρτυρα όσοι τον απολαύσατε στα όνειρα… όσοι γίνατε καλά από την αρρώστια, όσοι πήρατε πίσω τα παιδιά σας ενώ ήταν να πεθάνουν, όσοι πήρατε δι' αυτού παράταση ζωής. Ο ένας να τα λέει στον άλλον.

***

Διηγείται η Αικατερίνη σύζυγος Στεργίου Δέδα (Περικλέους 6, Κιλκίς):

Στις 27 Μαΐου 1998 στις 2 μμ. ο άντρας μου έπεσε από την οικοδομή όπου εργαζόταν από ύψος 3,5 μέτρων. Το χτύπημα προκάλεσε σοβαρή κρανιοεγκεφαλική κάκωση, χτύπημα στον αυχένα και δύο πλευρά σπασμένα. Τον πήγαμε στο Α΄ Βοηθειών Κιλκίς. Μετά την ακτινογραφία, συνοδεία παθολόγου και αναισθησιολόγου τον μετέφεραν στο “Παπανικολάου” Θεσσαλονίκης για αξονική τομογραφία. Εκεί τον έβαλαν στην Εντατική. Από Τετάρτη μέχρι Κυριακή μεσημέρι, οι γιατροί μάς έλεγαν ότι είναι σοβαρή η κατάσταση, αλλά σταθερή. Τον είχαν διασωληνωμένο με την πιο βαριά νάρκωση.

Μετά το μεσημέρι της Κυριακής άρχισε να ανεβαίνει η εγκεφαλική πίεση στο 54. Κρίσιμη η βραδιά απόψε μάς είπε ο γιατρός. Προσευχηθήκαμε, πήραμε τηλέφωνο στο Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στη Μυτιλήνη για Παράκληση και να μάς στείλουν λαδάκι, αγίασμα, βιβλίο με τα καινούργια θαύματα τού Αγίου, και στο Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στην Γρίβα να μάς κάνουν Παράκληση.

Την επόμενη Κυριακή, ο εφημερεύων ιατρός κ. Ανδρέας Καρασακαλίδης μάς λέει ότι η εγκεφαλική πίεση κατέβηκε στο 16. Τη Δευτέρα τού έβαλε ένα σωληνάκι, για να φεύγει το υγρό από το εγκεφαλικό οίδημα. Συνέχισαν και τη βαριά νάρκωση.

Την Τρίτη 9 Ιουνίου στις 11 πμ. καλέσαμε το Διευθυντή Νευρολογικής τού ΑΧΕΠΑ κ. Φωτίου, εξέτασε τον άντρα μου και είπε ότι θα ξανάρθει την Πέμπτη, για να κάνει πρόβλεψη βιωσιμότητας τού ασθενούς. Σε λίγη ώρα παρέλαβα το λαδάκι, το αγίασμα και τα βιβλία. Μέχρι τις 2.30 μμ., πού μπήκαμε με την κουνιάδα μου Αργυρούλα Μάτα στην Εντατική για την ενημέρωση, διάβαζα και παρακαλούσα. Τον σταύρωσα με το λαδάκι, έριξα αγίασμα σε όλο του το σώμα, και η κουνιάδα μου έψαλε το τροπάριο "Εν Λέσβο αθλήσαντες υπέρ Χριστού τού Θεού...". Την ίδια ώρα άνοιξε τα μάτια του, παρόλο πού ήταν ναρκωμένος και σε καταστολή.

Το απόγευμα 8 μμ. μπήκε ο ανεψιός μας Ιωάννης Μητσόπουλος και τον είδε να απαντά με νεύματα σε ερωτήσεις. Από την επομένη άρχισαν να τού βγάζουν τα μηχανήματα. Μετά τρείς μέρες η αξονική έδειξε πώς όλα ήταν καθαρά. 'Όταν τον μεταφέραμε από το “Παπανικολάου” στο Νοσοκομείο του Κιλκίς για πλήρη ανάρρωση, τού έδωσα να ασπαστεί μια εικόνα τού αγίου Ραφαήλ, πριν την κρεμάσω στο κρεβάτι. 'Έκπληκτος με ρώτησε, ποιός ήταν εκείνος ο 'Άγιος, διότι δεν τον γνώριζε μέχρι τότε. Τού απάντησα, ο άγιος Ραφαήλ. Μού διηγήθηκε ότι, από όλο αυτό διάστημα πού ήταν βυθισμένος στη νάρκωση, το μόνο πράγμα πού θυμόταν ήταν ότι έβλεπε αντίκρυ του όλη τη νύχτα, στα 2­3 μέτρα, αυτόν τον άγνωστο 'Άγιο, και έπειτα την Παναγία πού πήρε ένα μπουκάλι ορού, το έκανε καντήλι και το κρατούσε αναμμένο μέχρι το πρωί.

'Έτσι σώθηκε ο άντρας μου. 'Όταν βγήκαμε και ήρθαμε στο σπίτι στις 7 Ιουλίου, μετά από δύο μέρες είδε τον άγιο Ραφαήλ ως ιατρό, ντυμένο στα άσπρα, ότι ήρθε και τον παρατηρούσε, τον εξέταζε. Σε τρείς ημέρες σηκώθηκε.

***

Ανήμερα της πανηγύρεως της Λαμπροτρίτης τού 2000 στην Ι. Μονή του Αγίου Ραφαήλ στην Γρίβα της Γουμένισσας, κατά την διάρκεια του Εσπερινού στον αποπερατωμένο μεγάλο Ναό των Αγίων, μεταξύ πολλών προσκυνητών προσήλθε ένας Ιερεύς συνοδευόμενος από την πρεσβυτέρα του. Συμπροσευχήθηκε από το ιερό Βήμα και διηγήθηκε ο ίδιος προς όλο το εκκλησίασμα την ευεργεσία πού δέχθηκε από τούς Αγίους.

Είμαι ο π. Αλέξανδρος Θεοδωρόπουλος, εφημέριος τού Μητροπολιτικού Ναού Αγίου Δημητρίου Σιατίστης. Πριν από οκτώ χρόνια είχε πρησθεί η αριστερή παρωτίδα μου με πολύ πόνο, πού σιγά σιγά βούλωνε και το αυτί μου. Στο ΑΧΕΠΑ με κράτησαν μια βδομάδα, μού έδωσαν αντιβίωση, ξεπρήστηκε. Μού συνέστησαν, όποτε μού ξαναπαρουσιαζόταν, να έπαιρνα την ίδια αντιβίωση, λέγοντας ότι έχει μολυνθεί η παρωτίδα. Οκτώ χρόνια με ενοχλούσε, έβγαζε πύον και αίμα, έπαιρνα αντιβίωση, υποχωρούσε, και πάλιν από την αρχή.

Το Δεκέμβριο τού 1999 ξαναπρήστηκε, πήγα σε γνωστό ωτορινολαρυγγολόγο στο ΑΧΕΠΑ, με εξέτασε, βγάλαμε σε ειδικό εργαστήριο αξονική τομογραφία και υπέρηχο, δεν εντοπίστηκε σιελόλιθος, και έτσι συμπέρανε ότι ήταν ερεθισμός. Με εξέτασε και ο Καθηγητής του και συζήτησαν ότι έπρεπε να χειρουργηθώ, διότι, καθώς τούς άκουσα να λένε, τέτοιες περιπτώσεις μπορεί να εξελιχθούν σε καρκίνο. 'Όμως, άλλος γιατρός μού εξήγησε ότι η εγχείρηση αυτή θα γινόταν ακριβώς δίπλα στο προσωπικό νεύρο και υπήρχε κίνδυνος από την παραμικρή αβλεψία να κοπεί το προσωπικό νεύρο και να μείνω διά βίου με πάρεση (στράβωμα).

Στενοχωρημένος γύρισα στη Σιάτιστα, δεν ήξερα τί να κάνω, το ανέβαλα μετά τις εορτές. Μού λέει η πρεσβυτέρα, να το σταυρώσουμε με λαδάκι από το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στη Γρίβα πού είχαμε επισκεφθεί με την Ενορία το Σεπτέμβριο. Μού το σταύρωσε λοιπόν με δάκρυα, με προσευχή, κι εκείνης και εμού. Το πρωί αισθάνθηκα να πέφτει κάτι στο στόμα μου. 'Όταν το πήγα για εξέταση, απόρησε ο γιατρός τού ΑΧΕΠΑ· ήταν σιελόλιθος, πού δεν είχε εντοπισθεί από τούς γιατρούς! Σε δύο μέρες δεν είχα κανένα πρόβλημα ούτε έχω μέχρι σήμερα.

***

Ονομάζομαι Αικατερίνη Wildrige, σύζυγος Bruce, κάτοικος Αγγλίας (The fort Bury St. Edmunds, Suffolk ΙΡ33 2ΒΝ) το γένος Κωνσταντίνου Λαυρεντάκη από Θεσσαλονίκη (περιοχή Βούλγαρη). Είχα έρθει προ ετών στην πατρίδα. Με την ανεψιά μου Ελένη Κελεσάκου, κάτοικο Πολυκάστρου, επισκεφθήκαμε τη Ι. Μονή του Αγίου Ραφαήλ στην Γρίβα, από όπου πήρα το βιβλίο “Η ζωή εκ τάφων” και το διάβασα, μαθαίνοντας για πρώτη φορά την ιστορία και τη φανέρωση τού αγίου Ραφαήλ.

Το 1998 άρχισα να χάνω απότομα πάρα πολλά κιλά, είχα μείνει σκελετός. 'Έκανα εξετάσεις στο Νοσοκομείο της πόλεως, μαγνητική τομογραφία κ.ά., διότι φοβόνταν οι γιατροί ότι είχα καρκίνο. Εγώ εντωμεταξύ διάβαζα πρωί-μεσημέρι-βράδυ επί δύο βδομάδες την Παράκληση του αγίου Ραφαήλ. Ενώ περιμέναμε αποτελέσματα, βλέπω αποβραδίς ένα όνειρο. 'Ήμουν στο Νοσοκομείο και φάνηκε ο μακαρίτης από ενδεκαετίας σύζυγός μου χαρούμενος και με πολλή λαχτάρα σαν από το βάθος κάτω της γης να έρχεται προς τα πάνω, προς το μέρος μου· ίσως ήταν να με πάρει. Δεν με έφτασε, όμως. Σε μια στιγμή παρουσιάστηκε ένας πολύ ψηλός ιερωμένος με επανωκαλύμμαυχο (τον αναγνώρισα, ήταν ο άγιος Ραφαήλ) στα αριστερά μου. 'Έσκυψε και μού λέει στα Αγγλικά "clear" (= καθαρά)! Ξύπνησα με μια λαχτάρα και φώναξα τρείς φορές: 'Άγιε Ραφαήλ! Κάλεσα τη νοσοκόμο πού με εξυπηρετούσε και της διηγήθηκα τί είχα δει. Πράγματι, επιβεβαιώθηκε ότι δεν είχα τίποτα. 'Ήρθα στην πατρίδα και σήμερα, 12-7-2000, προσκύνησα στη Μονή και δηλώνω αυτό το μεγάλο θαύμα.

***

Αφηγούνται ο Ηλίας και η Θεοφανώ Τσιραμπίδη, από το Δροσάτο N. Κιλκίς, γονείς τριών παιδιών. Στις 30-3-2001 πήγαμε το Μιχαλάκη μας ηλικίας 4,5 χρονών επειγόντως στο Νοσοκομείο Γεννηματάς Θεσσαλονίκης με ανυπόφορο κοιλόπονο. Μετά τις απαραίτητες εξετάσεις και διάγνωση αποφρακτικό ειλεό, χειρουργήθηκε επί 3,5 ώρες, και του αφαιρέθηκε μισό μέτρο σάπιο έντερο. Οι γιατροί μάς είπαν ότι το παιδί πέρασε πολύ μεγάλη μπόρα, αλλά δεν ξεπέρασε τον κίνδυνο. Το βράδυ της Δευτέρας ως το επόμενο πρωί είχε 40 πυρετό. Την Τρίτη μεταφέρθηκε επειγόντως στη μονάδα εντατικής θεραπείας με σηψαιμία και οξύ αναπνευστικό σοκ. Οι ελπίδες να ζήσει μόλις 10%.

Στο μεταξύ, χωρίς να γνωρίζει τίποτα μια γειτόνισσα, βλέπει σε όνειρο τον άγιο Ραφαήλ και της λέει: «Αντωνία, εγώ θα φύγω, εσύ δεν με χρειάζεσαι άλλο. Θα πάω στον Ηλία, εκείνος με έχει ανάγκη τώρα!» Η γυναίκα ύστερα έμαθε για το γιό μας. Μια γνωστή μας οικογένεια από τη Γουμένισσα, του κ. Πολυβίου Σαμαρά, πήγαν στον 'Άγιο Ραφαήλ στη Γρίβα και γονατιστοί με τον Ιερέα διάβασαν παράκληση για τη σωτηρία του παιδιού μας. Ο αδελφός μας Αβραάμ το απόγευμα ήρθε στο άδειο σπίτι μας να κάνει Παράκληση στον άγιο Γεώργιο για την υγεία του Μιχάλη. Κάποια στιγμή έλαμψε το δωμάτιο, τόσο που τρόμαξε. Από που ήρθε τόσο φώς; Ίσως η Χάρη του Αγίου.

Μετά απ' αυτά, η κατάσταση του παιδιού άρχισε συνέχεια να βελτιώνεται, μέχρι το Σάββατο του Λαζάρου που άνοιξε τα ματάκια του. Την Μ. Δευτέρα ήταν εντελώς καλά και βγήκε από τη Μ.Ε.Θ. Μετά από εικοσιτρείς ημέρες νοσηλείας φύγαμε από το Νοσοκομείο.

'Όταν συνήλθε, άρχισε να μάς λέει διάφορα: «Εγώ πήγα στο Χριστούλη και στην Παναγίτσα ψηλά στον ουρανό, όπου έχει πολλά σύννεφα. Με το άσπρο άλογο του Αγίου Γεωργίου. Είδα το θείο Φάνη (γείτονά μας που πέθανε πριν 8 μήνες) και τη Δεσπούλα (ένα κοριτσάκι που πέθανε πριν 3 χρόνια), ήταν πολλοί άγνωστοι άνθρωποι εκεί και φορούσαν χρυσά αγγελουδίστικα και όλοι τραγουδούσαν… Ο Χριστούλης και η Παναγίτσα με ρώτησαν αν έχω αδέλφια, πως τα λένε και μου είπαν, μη φοβάσαι θα πας πάλι στη μαμά και τα αδέλφια σου. —Δεν ξέρω πως να πάω πάλι εκεί. —Με το άλογό μου, είπε ο άγιος Γεώργιος. —Φοβάμαι, δεν ξέρω να οδηγήσω το άλογο. —Μη φοβάσαι, θα το οδηγήσω εγώ». Ο Μιχάλης είναι κοντά μας, γερό παιδί όπως και πριν, κάθε μέρα δοξάζουμε τον Θεό την Παναγία και όλους τους Αγίους που μάς τον χάρισαν πάλι κοντά μας.

πηγή:http://vaggelis-godknowseverything.blogspot.com