Το μυστηριο της εξομολογησεως!

Η εξομολόγηση είναι ένα μυστήριο. Το θέσπισε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, όταν είπε στους αποστόλους Του: «Λάβετε Πνεύμα Άγιον. Αν τινων αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς. Αν τινων κρατήτε, κεκράτηνται» (Ιω. 20,23).

       Η άφεση των αμαρτιών είναι η πιο μεγάλη ευεργεσία του Χριστού στον κόσμο. Και όταν εξομολογούμεθα, το έχομε σίγουρο ότι μας συγχωρεί ο Θεός. Γιατί ο ίδιος είπε: «Αν τινων αφήτε τας αμαρτίας, αφιένται αυτοίς»! Και στην φοβερή και αδέκαστη Κρίση, την ημέρα της Β’ Παρουσίας Του, θα έχουν πια λησμονηθεί! Ποιος δεν θέλει να έχουν τότε λησμονηθεί οι αμαρτίες του; Ποιος λοιπόν μπορεί να αμφιβάλλει, ότι η εξομολόγηση είναι η πιο μεγάλη ευεργεσία του Κυρίου σε μας; ότι η εξομολόγηση είναι η «διακονία της καταλλαγής» των ανθρώπων με τον Θεό;

       Όταν ένας αμαρτωλός εξομολογείται, ο διάβολος που τον πλανούσε, σκάει από το κακό του. Και γι’ αυτό ο σατανάς αγωνίζεται με κάθε τρόπο να εμποδίσει τον άνθρωπο από την προσέλευση στο σωτήριο αυτό μυστήριο. Τότε του φέρνει όλα τα βαθιά αισθήματα εντροπής, που τον είχε κάμει και τα είχε εντελώς ξεχάσει, όταν διέπραττε την αμαρτία.

       -Πως θα πας τώρα να εξομολογηθείς τόσο αισχρές αμαρτίες; Ρεζίλι θα γίνεις!… Άφησε για καμιά καλύτερη ευκαιρία!…

        Και έτσι αναβάλλοντας, και πάλι αναβάλλοντας, έρχεται αιφνίδιος ο θάνατος και μας βρίσκει ανεξομολόγητους. Και πηγαίνομε στο φοβερό δικαστήριο αναπολόγητοι Είχαμε τόσες ευκαιρίες! Και δεν τις εκμεταλλευθήκαμε! Τις χάσαμε!

        Ένας ηλικιωμένος άνθρωπος ήταν βαριά άρρωστος. Ο γιατρός του ήταν καλός χριστιανός και του έλεγε:

       -Μη ξεχνάς, ότι είμαστε και μεγάλοι πια. Εγώ θα κάμω ό,τι μπορώ. Αλλά και συ να εξομολογηθείς. Να τακτοποιηθείς ενώπιον του Κυρίου,

        Μα εκείνος όλο ανέβαλλε:

        -Έννοια σου, γιατρέ μου, την σαρακοστή θα πάω να εξομολογηθώ! Ας γίνω πρώτα καλά!…

       Ο γιατρός βλέποντας την  τακτική του, και θέλοντας να τον κάμει να σκεφθεί πιο σοβαρά, του έκαμε το εξής χουνέρι: Σε μία του επίσκεψη έφερε ένα μπουκαλάκι με φάρμακο και το άφησε στο τραπέζι του αρρώστου λέγοντας:

       -Αυτό είναι για σένα!

        Ερωτά ο άρρωστος:

       -Πότε και πώς θα το πάρω;

       -Μετά δύο μήνες και θα ιδούμε το «πώς».

       -Γιατρέ, δεν αισθάνομαι καλά! Θα ζω μετά δύο μήνες; Θα γίνω καλά, χωρίς να πάρω κάτι;

       -Αλήθεια! Δίκιο έχεις! Να ιδούμε τότε μετά από ένα μήνα!

       -Καλά, γιατρέ μου, γιατί όχι από σήμερα; Με την υγεία μου παίζεις;

       -Όχι, του λέει τότε ο γιατρός. Δεν παίζω με την υγεία σου. Ηθέλησα απλώς να σε βοηθήσω να σκεφθείς, ότι δεν κάνει να παίζεις συ με την ψυχή σου, πού είναι πολυτιμότερη από την υγεία σου.

        Ο άρρωστος το κατάλαβε το μάθημα καλά.

        Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός γράφει:

       -Η εξομολόγηση μάς φαίνεται βαριά. Μα είναι πολύ ελαφρό πράγμα. Σαν να πρόκειται να σηκώσομε τέσσαρες τρίχες! Τόσο ελαφρό!…

        Πρώτη τρίχα: Να συγχωρήσομε τούς εχθρούς μας.

        Δεύτερη τρίχα: Να βρούμε πνευματικό καλό, γραμματισμένο, ενάρετο και να του ειπούμε όλα μας τα αμαρτήματα.

        Τρίτη τρίχα: Στην εξομολόγηση μας, να μην ειπούμε ότι φταίει κάποιος άλλος για τις αμαρτίες μας. Να ειπούμε με ταπείνωση: Εγώ φταίω. Η κακή μου διάθεση. Η αγάπη μου για το κακό, για την αμαρτία.

        Τέταρτη τρίχα: Φεύγοντας από την εξομολόγηση να ειπούμε: Από τώρα και πέρα, δεν θα αφήσω τον εαυτό μου να ξαναπέσω στις ίδιες αμαρτίες!…

        Και παρατηρεί ο άγιος Κοσμάς: Όποιος αυτά τα κάνει, σώζεται!

        Δεν έχει δίκιο ο άγιος Κοσμάς, ότι το καθένα από αυτά, όταν υπάρχει διάθεση, είναι τόσο ελαφρό σαν να σηκώνεις μία τρίχα;

        Και όταν δεν υπάρχει διάθεση; Τότε τι πρέπει να κάμομε; Τότε πρέπει να κατηγορούμε τον εαυτό μας. Γιατί η διάθεση είναι δική μας. Όποτε θέλομε την κάνομε καλή. Και όποτε θέλομε την κάνομε κακή.

        Και μια τελευταία συμβουλή:

        Στην εξομολόγηση σας να λέτε τα αμαρτήματα σας με όσο το δυνατό πιο λίγα λόγια. Στα πολλά λόγια και στις μακρές διηγήσεις κρύβεται η προσπάθεια να δικαιολογήσουμε τον εαυτό μας. Και αυτό πικραίνει τον Κύριο.

 Μητρ. Νικοπόλεως ΜΕΛΕΤΙΟΥ «ΑΓΑΛΛΙΑΜΑ ΚΑΡΔΙΑΣ»

Τουλάχιστον…

          Δυο φίλοι από την Αλεξάνδρεια έφτασαν μέχρι τα βάθη της ερήμου, ψάχνοντας για ένα σοφό και ευτυχισμένο άνθρωπο. Πραγματικά, μετά από πολύ καιρό, βρήκαν έναν άγιο ασκητή. Και τον ρώτησαν:

         -Τι να κάνουμε, πάτερ, για να βρούμε την αληθινή ευτυχία; Βλέπουμε, ότι είσαι ο πιο κατάλληλος άνθρωπος πού μπορούμε να ρωτήσουμε. Γιατί φαίνεσαι ΑΛΗΘΙΝΑ ήρεμος και ευτυχισμένος. Μόνο πού εμείς 

         -γιατί να το κρύψομε; 

         -δεν μπορούμε να ζήσομε όπως εσύ…

          Τότε εκείνος ο άγιος άνθρωπος, σηκώνοντας τα χέρια του προς τον ουρανό και με δάκρυα στα μάτια, τούς είπε:

          -Αδέλφια μου, δεν χρειάζεται να ζείτε ακριβώς όπως εγώ, για να είσθε ΑΛΗΘΙΝΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ. Αλλά τι χρειάζεται;

          * ΝΑ σκέπτεστε τον Θεό,τουλάχιστον όσο σκέπτεστε τούς ανθρώπους.

          * ΝΑ φοβάσθε τον Θεό, τουλάχιστον όσο φοβάσθε τούς ανθρώπους.

          * Να τιμάτε τον Θεό, τουλάχιστον όπως τιμάτε τους ανθρώπους.

          * Να ελπίζετε στον Θεό, τουλάχιστον όσο ελπίζετε στους ανθρώπους.

          * Να εκπληρώνετε τον νόμο του Θεού, τουλάχιστον όσο εφαρμόζετε τον ανθρώπινο νόμο.

          * Να ζητάτε την βοήθεια του Θεού, τουλάχιστον όσο την ζητάτε από τους ανθρώπους.

          * Να δοξάζετε τον Θεό, τουλάχιστον όσο δοξάζετε τους ανθρώπους.

http://www.pentapostagma.gr