Ό Αρχάγγελος Μιχαήλ, ό Ταξιάρχης, με την πανοπλία του και το σπαθί στο δεξί χέρι του, στεκόταν πλάι μου, χαμογελαστός και ολοζώντανος.

Στις 22 Απριλίου 1994 (διηγείται ό π. Δανιήλ Σάπικας, Αρχιμανδρίτης και γιατρός), εισήχθηκα στο Εύγενίδειο Θεραπευτήριο με 4,5 κιλά εμπύημα δεξιού ήμιθωρακίου, με συμπτώματα απολύτου άπνοιας, αδυναμία βάδισης, 41,5 πυρετό, ενώ υπέστην και διαβητικό σοκ αγνώστου αιτιολογίας.

Μέσα από ένα σύννεφο έβλεπα και άκουγα τα συμβαίνοντα μέσα στο χειρουργείο, και το βάσανο το μεγάλο ήταν, ότι, σαν γιατρός γνώριζα πολύ καλά την κρίσιμη κατάσταση μου. Γνώριζα, ότι το ποσοστό κατάληξης (θανάτου μου) ήταν γύρα) στο 95%. Και δεν είχα άδικο. Μάλιστα ήμουν και επιεικής στην κρίση μου, γιατί ή ιατρική ομάδα πού αποτελείτο από τον Ιωάννη Μπελένη, διευθυντή του Ευαγγελισμού, τον καθηγητή Χρυσόστομο Μελισσινό, διευθυντή πνευμονολογικής κλινικής στο Νοσοκομείο Υγεία, και με την Ειρήνη Μπατάλη, αναισθησιολόγο, να φοβάται να μου δώσει νάρκωση για τον κίνδυνο ανακοπής της καρδιάς λόγο) βάρους μου- συζητούσαν δυνατά γιατί δεν πίστευαν ότι άκουγα τα λεγόμενα τους. Τούς άκουγα να μου δίνουν ζωή μόνο 2%!


-Θα κάνουμε ότι μπορούμε, έλεγαν, γιατί οι πιθανότητες ζωής είναι ελάχιστες, με ποσοστό κατάληξης 98%! Έτσι κι αλλιώς καταδικασμένος είναι...
Εκείνη την ώρα αισθάνθηκα μόνος, κατάμονος... Έκανα με κόπο τον σταυρό μου και προσευχήθηκα στον προστάτη μου, τον Ταξιάρχη:
-Ταξιάρχη μου, Αρχάγγελε Μιχαήλ, μη με αφήνεις, μη με εγκαταλείπεις. Εσένα μόνο έχω τώρα, σ' εσένα εμπιστεύομαι την ζωή μου...!

Ένας μεταλλικός θόρυβος διέκοψε την νοερά προσευχή μου. Φοβήθηκα ότι με την κίνηση των χεριών μου έριξα κάποιο εργαλείο, και προσπάθησα να γυρίσω το κεφάλι μου προς την κατεύθυνση του θορύβου. Και τότε...ώ Θεέ μου... Ό Αρχάγγελος Μιχαήλ, ό Ταξιάρχης, με την πανοπλία του και το σπαθί στο δεξί χέρι του, στεκόταν πλάι μου, χαμογελαστός και ολοζώντανος!

-Δανιήλ, είμαι εδώ, μου είπε. Δεν σε εγκατέλειψα. Σε προστατεύω. Εγώ θα σε χειρουργήσω, και θα γίνεις καλά. Μη φοβάσαι!
Ήταν τα λόγια του Αρχαγγέλου και καθώς μου μιλούσε ακούμπησε το ξίφος στο στήθος μου!... Σε λίγο ήλθε ό καθηγητής Μπελένης. -Άς προσευχηθούμε μαζί πάτερ Δανιήλ, μου είπε, και με την βοήθεια του Θεού όλα θα πάνε καλά.

Και πράγματι πήγανε. Ή εγχείρηση πέτυχε. Το χέρι του γιατρού πού το οδηγούσε ό Αρχάγγελος, είμαι βέβαιος γι' αυτό, μου ξανάδωσε πάλι την ζωή πού είχε αρχίσει να φεύγει από μέσα μου.

apantaortodoxias.blogspot.gr

http://xristianos.gr