Όλα όσα δεν γνωρίζουμε για τον Λευτέρη Λαζάρου!

Να γεύεσαι τα πάντα και θα διαπιστώσεις ότι η ζωή έχει ωραία γεύση, λέει ο θυμόσοφος λαός και ο Λευτέρης Λαζάρου το ασπάζεται και το γνωρίζει καλά. Αλλωστε για εκείνον η ζωή δεν είναι πρόβα, είναι κάθε μέρα πρεμιέρα. «Η ζωή μου είναι η πραγματικότητά μου, γι’ αυτό και δεν έχω αγαπημένα παραμύθια. Δεν έχει κακούς λύκους και μάγισσες. Νεράιδες και καλά ξωτικά. Ή μπορεί και να έχει. Η ζωή που έχω περάσει είναι μια όμορφη ζωή. Αυτό το ξέρω και είμαι αισιόδοξος για το αύριο» λέει και τα μάτια του χαμογελούν...

Ετσι ήταν και ως παιδί ο Λευτέρης Λαζάρου. Ανήσυχος, αισιόδοξος, περίεργος να μάθει, να μαζέψει εμπειρίες και εικόνες. Να γευτεί τον κόσμο... Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά. «Ημουν δύσκολο παιδί. Εκανα διαβολιές, με την έννοια ότι μπορούσα να φύγω από το σπίτι και να γυρνώ για ώρες ολόκληρες στις γειτονιές, να τις εξερευνώ και να με ψάχνει η μάνα μου. Αν δεν έκανα τα “ταξίδια” μου έπαιζα με τους φίλους μου. Αν δεν είχαμε τόπι, που συνήθως ήταν το δώρο της νονάς, φτιάχναμε μόνοι μας μπάλα από πανιά. Μια χαρά παίζαμε. Δημιουργούσαμε και μόνοι μας παιχνίδια. Ξέγνοιαστοι ήμασταν, παρά τις δυσκολίες» θυμάται ο βραβευμένος σεφ.

Ο πατέρας του ήταν μάγειρας στα καράβια και η μητέρα του νοικοκυρά. Κάθε μέρα στην κουζίνα να φροντίζει τα τρία της παιδιά. Μάνα και πατέρας μαζί... Ο Λευτέρης ως παιδί είχε όμως ένα παράπονο: «Δεν είχα χωριό και τα καλοκαίρια που άδειαζε η γειτονιά τσαντιζόμουν. Μια φορά από τα νεύρα μου είχα δαγκώσει έναν φίλο μου! Μα, από τα είκοσι, είκοσι πέντε παιδιά, μέναμε τα πέντε. Η μάνα μας για να ξεδώσουμε μας πήγαινε στη θάλασσα. Εκανε ό,τι μπορούσε» περιγράφει. Στο σχολείο ήταν καλός μαθητής, αλλά όχι άριστος, όπως λέει. «Επαιρνα οκτώ, καμιά φορά και εννιά». Στα δεκαπέντε του χρόνια έχασε τον πατέρα του. Δύο χρόνια πριν του είχεε ζητήσει στις διακοπές του σχολείου να πάει μαζί του στο καράβι. Εκεί ήταν η πρώτη του επαφή με την κουζίνα, με τις μυρωδιές. Το «μικρόβιο» της μαγειρικής, όπως λέει συχνά, ήταν στο DNA. Ευτυχώς, του βγήκε σε καλό...

Εμαθε από μικρός να δουλεύει. Εμαθε πώς βγαίνει το μεροκάματο. «Κηφήνας στη ζωή μου δεν υπήρξα ποτέ. Πάντα δούλευα και δεν τη φοβήθηκα ποτέ τη δουλειά. Δεκαέξι, δεκαοκτώ ώρες τη μέρα. Ακόμη και τώρα. Δεν με πειράζει. Ασε που όταν ήμουν μικρός ντρεπόμουν να ζητάω από τη μάνα μου χρήματα, οπότε όπου έβρισκα, πήγαινα. Να βγάλω τα χρήματα για να πάω διακοπές, για παράδειγμα. Μου έλεγε κάποιος, λόγου χάρη, “πάμε στο Πέραμα να βάψουμε” και δεν έλεγα “όχι”».

Οταν τελείωσε το σχολείο η απόφαση ήδη είχε παρθεί. Μάγειρας θα γινόταν. Το ήξερε, όπως επίσης ήξερε ότι η μητέρα του θα είχε τις αντιρρήσεις της. «Δεν ήθελε, γιατί γνώριζε πόσο σκληρό ήταν το επάγγελμα. Γι’ αυτό αρχικά δεν της το είπα. Εγινα μάγειρας στα καράβια σαν τον πατέρα μου κι έτσι άρχισε το ταξίδι μου στον κόσμο και τις γεύσεις. Δεν φοβήθηκα ποτέ το άγνωστο, ήθελα να γνωρίσω, να μάθω. Εμπαινα στα καράβια με λίγα χρήματα και σε κάθε λιμάνι με περίμενε μια κουζίνα για να τη μάθω, να τη γνωρίσω. Ημουν σίγουρος ότι θα κάνω αυτό που θέλω. Μπορεί να καθυστερούσε, αλλά θα το έκανα. Ετρωγα παστέλια και νερό. Το νερό γιατί ήταν τσάμπα και το παστέλι γιατί ήταν φθηνό. Πώς αλλιώς θα έφτανα στην Ιταλία; Μια φορά μπήκα στο βαπόρι ως μάγειρας και στο λιμάνι, στη Βαλένθια, έφυγα. Δούλεψα σε μια καινούργια κουζίνα και μετά από τέσσερις μήνες είχα το θράσος να ξαναζητήσω δουλειά στο ίδιο βαπόρι για να με φέρει πίσω. Είχα τσαγανό, επιμονή, υπομονή. Οχι αγένεια, όμως. Αν έβαζα στο μυαλό μου κάτι, θα το έκανα!» περιγράφει.

Ο Λευτέρης Λαζάρου έκανε αυτό που ήθελε. Ταξίδι στον κόσμο και τις κουζίνες. Γεύτηκε, μύρισε, είδε, γνώρισε. Ιταλία, Μαρόκο, Τυνησία, Ισπανία... μέχρι που αποφάσισε να πιάσει στεριά και να ανοίξει -με δανεικά χρήματα- το «Βαρούλκο» στον Πειραιά. Ηθελε να κάνει κάτι διαφορετικό. «Ναι, ήταν θέμα εγωισμού. Να κάνω κάτι που να μην έχουν κάνει οι άλλοι. Ξόδεψα 2,5 εκατομμύρια δραχμές τότε. Αμα σου πω ότι από αυτά, οι 800.000 πήγαν για να φτιαχτούν οι τουαλέτες... Φίλοι πλοιοκτήτες περίμεναν στον προθάλαμο για να αδειάσει τραπέζι και ακουμπούσαν το πιατάκι τους στον νιπτήρα. Οι συνταγές ήταν δικής μου έμπνευσης. Παρθενογένεση. Ηξερα πώς να χρησιμοποιώ τα υλικά μου. Εβγαινε η εμπειρία στο πιάτο. Μέχρι τότε τα εστιατόρια με ψάρι ήταν ένα στα εκατό, με κατεψυγμένη φέτα σφυρίδας ή γαρίδες. Σε κάποιο νησάκι που δεν το είχε αγγίξει ο τουρισμός έβρισκες φρέσκο ψάρι και ντόπιες συνταγές. Τα περισσότερα έγιναν μετά το “Βαρούλκο”» λέει με περηφάνια. Από τα μαγαζιά του έχουν περάσει οι πάντες: «Στους διάσημους δεν δίνω πολλή σημασία. Αυτοί δεν θα ξανάρθουν. Ο απλός κόσμος με ενδιαφέρει και με αυτόν ασχολούμαι τόσα χρόνια» ξεκαθαρίζει.

Με ό,τι καταπιάνεται ο διακεκριμένος σεφ θέλει να το κάνει καλά. Στο φετινό «Master Chef» νιώθει μεγαλύτερη σιγουριά. «Ημουν ψαρωμένος στην αρχή. Η εμπειρία έρχεται μέσα από την εργασία. Εγώ δεν είμαι τηλεοπτικός, μάγειρας είμαι. Αλλά όσο περισσότερο γνωρίζεις κάτι, τόσο περισσότερη ασφάλεια νιώθεις» εξηγεί.

Οι δύο γάμοι και η σχέση ζωής με την πρώτη του σύζυγο

Ο έρωτας έχει παίξει στη ζωή του σημαντικό ρόλο. Εχει παντρευτεί δύο φορές. Από τον πρώτο του γάμο έχει αποκτήσει έναν γιο και «μια σχέση ζωής με την πρώην γυναίκα μου, η οποία είναι η νονά της κόρης μου από τον δεύτερο γάμο μου». Με τη δεύτερη σύζυγό του έχει αποκτήσει δύο κόρες. «Τα παιδιά μου, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν πρόκειται να ακολουθήσουν τα χνάρια μου, αλλά δεν με ενοχλεί καθόλου. Η μικρή μου κόρη... το ’χει, της αρέσει, αλλά όχι για να το κάνει επάγγελμα. Απλώς μαγειρεύει όποτε κάνει κέφι για τους φίλους της». Η ζωή τού τα ’φερε καλά, λέει ο Λευτέρης Λαζάρου και όπως υποστηρίζει, «ευτυχία είναι να κάνεις αυτό που αγαπάς και να έχεις την αποδοχή της οικογένειάς σου».

Το νέο τηλεοπτικό στοίχημα

Οσο για το νέο του ξεκίνημα; «Υπήρχε μια συζήτηση με το Μega αρχικά για μια πρόταση, αλλά αυτή έχει... φύγει κι έτσι “αποφασίζεται” η μεταγραφή μου σε κάποιο άλλο κανάλι. Θέλω να κάνω πράγματα, να μεταδώσω τη σκέψη μου, τις γνώσεις μου. Δεν θέλω να κρατήσω τίποτα στο ντουλάπι. Θα μάθω στους Ελληνες το ψάρι. Εγώ μαγειρεύω για να εκφράζομαι, όχι για να ζω» ξεκαθαρίζει. Η «μαγειρική» του θα ενταχθεί στην εκπομπή που θα κάνει η Ράνια Θρασκιά στη δημόσια τηλεόραση. «Ηταν μια πολύ γλυκιά πρόταση την οποία δεν μπόρεσα να αρνηθώ. Κάνω αυτό που αγαπώ και από τις συζητήσεις που κάναμε δεν μου έβαλαν περιορισμούς. Τη Ράνια Θρασκιά την εκτιμώ και τη συμπαθώ, αν και δεν τη γνώριζα. Οπότε υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για μια καλή συνεργασία και φυσικά από το Mega δεν έφυγα μαλωμένος» διευκρινίζει. Η συνεργασία του με τη Μαίρη Συνατσάκη στο «Μaster Chef» είναι, όπως λέει, άψογη. «Αν ήταν φαγητό θα ήταν... μια φρέσκια, δροσερή σαλάτα» λέει γελώντας. Για τον Δημήτρη Σκαρμούτσο λέει χαρακτηριστικά: «Είναι ψυχούλα ο Δημήτρης, είναι τόσο καλό παιδί... Ο Λουκάκος είναι σαν παντεσπάνι, να του ρίξεις σιρόπι πάνω του. Είναι γλυκό παιδί και πρέπει να τον πας σιγά-σιγά».

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ

1. Αγαπημένος του προορισμός είναι η Ισπανία.
2. Αγαπημένη του κουζίνα: «Η κουζίνα των Βάσκων».
3. Η σύντροφος της ζωής του είναι γιατρός. «Είναι ένας γλυκός άνθρωπος που με φροντίζει και δεν γκρινιάζει» λέει ο σεφ.
4. Ο γιος του αρχικά ασχολήθηκε με τη μαγειρική, αλλά κατέληξε στα οικονομικά.
5. Στα πάρτι των παιδιών του οι γονείς των άλλων παιδιών δεν έφευγαν γιατί ήξεραν: «Ο Λαζάρου θα μαγειρέψει»!
6. Οπως λέει, στην κουζίνα είναι φωνακλάς, αλλά και δίκαιος.
7. Για πρώτη φορά «έπιασε» κατσαρόλα στα χέρια του στα δεκατρία του χρόνια, στο καράβι στο οποίο είχε πάει με τον πατέρα του.
8.  «Είναι δύσκολο να εργάζεσαι στην τηλεόραση. Πολύς κόσμος με ήξερε, αλλά δεν με γνώριζε. Γνώρισε τον χαρακτήρα μου μέσα από την τηλεόραση» λέει.
9. Το 1987 έφτιαξε το «Βαρούλκο», το οποίο κατέχει διάκριση αστεριού Michelin.
10. Το 2000 εκπροσώπησε την ελληνική μαγειρική στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ.
11. Διατηρεί καλές σχέσεις με τους παιδικούς του φίλους. Πολύ καλός τους φίλος είναι και ο Ηλίας Μαμαλάκης.
12. Δέχτηκε την πρόταση της δημόσιας τηλεόρασης για ένθετο στην εκπομπή της Ράνιας Θρασκιά.
13. Το μαγειρικό επίπεδο των συμμετεχόντων στο φετινό «Master Chef», όπως λέει, είναι υψηλό.

Espressonews.gr

 http://www.madata.gr