Ἡ χρυσοπόρτα μέσα στὴν Ἁγιὰ Σοφιά τό 2009 (ἡ πύλη τοῦ Μαρμαρωμένου)

”Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ” (;), μία φράση, ἡ ὁποία ἠχοῦσε δυνατὰ στὸ μυαλό μου, ὅταν τὸ 2009 ἐπισκέφθηκα πρώτη φορὰ τὴν Βασιλεύουσα, τὴν πόλη τῶν Πόλεων, τὴν Κωνσταντινούπολη.

Τὰ συναισθήματα καὶ οἱ σκέψεις εἶχαν μία μόνιμη ροὴ καὶ ἐναλλαγή. Δέος καὶ Σεβασμός! Πατοῦσα μέσα στὴν Ἁγία Σοφία! Δὲν περιγράφεται τὸ αἴσθημα!

Ὁ ξεναγός, Τοῦρκος, ἀπὸ τοὺς ντόπιους ἐκεῖ, μόλις εἶδε τὴν παρέα μας, ἔτρεξε νὰ μᾶς προσφέρει τὶς ὑπηρεσίες του. Ξεκίνησε νὰ μᾶς ἀραδιάζει ἕνα σωρὸ λεπτομέρειες γιὰ τὸν Ναὸ τῆς Ἁγίας Σοφίας. Ὅταν μάλιστα τοῦ εἴπαμε ὅτι εἴμαστε Ἕλληνες, μᾶς ἔδειξε μιὰ ἰδιαίτερη συμπάθεια ἀνάμεικτη μὲ ἐλαφρὰ εἰρωνεία. Ὡραῖος τύπος, ἔξυπνος, τὸ μάτι τοῦ ἔλεγχε τὰ πάντα.

Ὁμολογῶ, ὅτι ἔδειχνε σεβασμὸ ἰδιαίτερο γιὰ τὴν Ἁγία Σοφία, τὴν τιμοῦσε θὰ ἔλεγα κάνοντας τὴν ξενάγηση. Ἔδειχνε ὅτι τὴν φροντίζει. Τὸν ἀκούγαμε μὲ προσοχὴ διαβάζοντας συγχρόνως καὶ τὰ βιβλία καὶ τὶς σημειώσεις τὰ ὁποῖα εἴχαμε μαζί μας. Κι ὅμως κάτι μὲ “ἔτρωγε”. Κάτι μέσα μου ἔλεγε: “Ποῦ νὰ εἶναι, ὑπάρχει; Εἶναι μύθος, θὰ φαίνεται, θὰ εἶναι σὲ κάποιο ὑπόγειο μήπως;“ Κοιτοῦσα ἀπὸ ἐδῶ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ψάχνοντας διακριτικά...

Καὶ αἴφνης, στὰ δεξιά του Ναοῦ, κάπου ἐκεῖ μετὰ τὴν Βιβλιοθήκη, προσπερνῶ κάτι. Μετὰ ἀπὸ κάποια μέτρα, συνειδητοποιῶ ὅτι μὲ τὴν δεξιὰ ἄκρη τοῦ ματιοῦ μου προσπέρασα μιὰ εἴσοδο, κάπως σκοτεινή. Γιὰ κλάσματα δευτερολέπτων....

σκέφτηκα “Τί νὰ εἶναι ἐδῶ; Διάδρομο βλέπω”. Κάνω βήματα πίσω καὶ ἀρχίζω νὰ ἑστιάζω τὴν προσοχή μου σὲ αὐτὸν τὸν διάδρομο, ὁ ὁποῖος μου τράβηξε τὴν προσοχή. Λέω ἀπὸ μέσα μου “Ἔχει γοῦστο! Μπά! Ὄχι! Ἀποκλείεται! “. Κι ὅμως…

Κοιτάω καλὰ καὶ βλέπω ὅτι εἶναι ὁλόκληρος διάδρομος, σὰν πύλη. Προχωρῶ καὶ βλέπω μία πόρτα στὸ βάθος τοῦ διαδρόμου, βλέπω, ὅτι ἡ πόρτα αὐτὴ εἶναι σφραγισμένη μὲ μία μαρμάρινη πλάκα. Ἀδύνατον! Καὶ ὅμως! Τὴν χτυπάω δυνατὰ μὲ τὰ χέρια μου καὶ διαπιστώνω ὅτι εἶναι κούφια!

Ρίγος μὲ διαπέρασε…

Βγαίνω γρήγορα ἔξω καὶ φωνάζω τὴν ὑπόλοιπη παρέα, ἡ ὁποία ἦταν μαζὶ μὲ τὸν ξεναγό, πιὸ μπροστά. Τοὺς προσκαλῶ νὰ πλησιάσουν καὶ νὰ μποῦν καὶ αὐτοὶ στὸν διάδρομο, νὰ δοῦν τὴν πόρτα. Ὁ ξεναγὸς πάγωσε! Μόλις τὸν ρώτησα τί ἦταν ἐκεῖ ἀρνήθηκε κατηγορηματικὰ νὰ μοῦ πεῖ, μόνο ἔκανε βήματα πρὸς τὰ πίσω καὶ ἔφυγε! Τότε σιγουρεύτηκα, τότε σιγουρευτήκαμε ὅλοι. Ἦταν ἡ Χρυσοπόρτα!

Πιὸ μετὰ πήγαμε νὰ βροῦμε τὸν ξεναγό μας! Εἶχε μία ἔκφραση στὸ πρόσωπο. Ἀκόμη δὲν μπορῶ νὰ τὴν περιγράψω. Συνέχισε νὰ μᾶς μιλάει καὶ τότε μᾶς ἔδειξε κάτι ἀκόμη.

Μᾶς εἶπε νὰ κοιτάξουμε τὴν ὀροφὴ τοῦ Ναοῦ καὶ νὰ δοῦμε περιμετρικὰ τὶς τοιχογραφίες μὲ τοὺς Ἀγγέλους, τὰ Χερουβείμ, τὰ ὁποῖα ἐμφανίστηκαν μετὰ ἀπὸ ἐργασίες συντήρησης! Ἐκείνη τὴν περίοδο εἶχαν ξεκινήσει ἐργασίες συντήρησης καὶ ἕνεκα τοῦ λόγου αὐτοῦ, κάποιοι σοφάδες ἔπεσαν. Κάτω ἀπὸ τοὺς σοφάδες αὐτοὺς ὅμως τὰ Χερουβεὶμ περίμεναν τὴν ὥρα τους νὰ ἐμφανιστοῦν.

Πιὸ κάτω μας ἔδειξε καὶ τὴν εἴσοδο στὸ δάπεδο, ὅπου οἱ Τούρκοι  σπηλαιοδύτες – ἀρχαιολόγοι κατέβηκαν στὰ ὑπόγεια τῆς Ἁγίας Σοφίας καὶ κάνουν ἔρευνες καὶ ἔργα συντήρησης, μὲ ἐξαιρετικὴ προσοχὴ καὶ ἰδιαίτερο ἐπαγγελματισμό. Ἔχουν γνώση τῆς ἀξίας τοῦ μνημείου καὶ δείχνουν μεγάλη προσοχὴ καὶ ἐπιμέλεια.

Ὕστερα ἀπὸ αὐτὰ καὶ μόλις τελείωσε ἡ ξενάγηση μᾶς χαιρέτισε συνεχίζοντας νὰ ἔχει αὐτὴν τὴν περίεργη ἔκφραση στὸ πρόσωπο.

Τώρα μπορεῖ νὰ ἀναρωτηθεῖ κάποιος γιατί αὐτὸ τὸ ἄρθρο καὶ γιατί σήμερα;

Ἁπλά, γιὰ νὰ ἐπισημανθεῖ ἱστορικὰ ἡ ὕπαρξη αὐτοῦ τοῦ σημείου ἐντός τῆς Ἁγίας Σοφίας, χωρὶς ὑπερβολὲς καὶ μυθεύματα. Γιὰ νὰ ἐπισημανθεῖ ὁ σεβασμὸς καὶ ἡ εὐγένεια τὰ ὁποῖα ἔδειχνε ὁ Τοῦρκος ξεναγὸς πρὸς στὴν Ἁγία Σοφία, ὥστε νὰ ἐξαλειφθεῖ κάθε ἴχνος ἐθνικῆς ἐμπάθειας καὶ φυσικὰ γιὰ νὰ τιμηθεῖ ἡ μνήμη ὅλων αὐτῶν ποὺ ἔδωσαν τὴν ζωή τους γιὰ τὸ ἰδανικό τῆς Ρωμηοσύνης.

romnios

orthodoxia-ellhnismos